Η ελληνική μετάφραση της Φιλοσοφίας της νέας μουσικής. Για το βιβλίο: Tεοντόρ Β. Αντόρνο, Η φιλοσοφία της νέας μουσικής

Abstract

Η φιλοσοφία της νέας μουσικής του Αντόρνο είναι για τη μουσικολογία ό,τι είναι για τη φιλοσοφία η Κριτική του καθαρού λόγου, η Φαινομενολογία του πνεύματος και η Αρνητική διαλεκτική, καθώς και ό,τι είναι για τη μουσική η Λειτουργία σε σι ελάσσονα του Μπαχ, το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ, οι συμφωνίες και τα κουαρτέτα του Μπετόβεν, η μουσική δωματίου του Μπραμς, οι συμφωνίες του Μάλερ, η Ιεροτελεστία της Άνοιξης του Στραβίνσκι και ο Φεγγαρίσιος πιερότος του Σαίνμπεργκ: ένα έργο ορόσημο δηλαδή, το οποίο δεν μπορεί να αγνοήσει και κάτω από το επίπεδο του οποίου δεν μπορεί να υποχωρήσει όποια πραγμάτευση της μουσικής επιδιώκει να συμβάλλει ουσιαστικά και αποφασιστικά στην εξέλιξη της μουσικολογικής σκέψης. Η τελευταία, ωστόσο, δεν μπορεί να αρκεστεί σε μια ψιλή επαναδιατύπωση των επιχειρημάτων της Φιλοσοφίας της νέας μουσικής: κάτι τέτοιο θα υπονόμευε τον χαρακτήρα της Φιλοσοφίας της νέας μουσικής ως μνημείου της κριτικής θεωρίας και θα την αντιμετώπιζε ως σώμα θετικής γνώσης, κάτι που σίγουρα δεν είναι. Μια επιβεβλημένη από τον ίδιο της τον χαρακτήρα αντιμετώπιση της Φιλοσοφίας της νέας μουσικής πρέπει να είναι εξίσου ριζοσπαστική με αυτήν. Πρέπει να αναδεικνύει την αλήθεια και την αναλήθεια της, το εύρος και τα όριά της.Adorno's Philosophy of New Music is to musicology what the Critique of Pure Reason, the Phenomenology of Spirit, and the Negative Dialectics are to philosophy, as well as what Bach's Mass in B minor, Mozart's Requiem, Beethoven's symphonies and quartets, Brahms' chamber music, Mahler's symphonies, Stravinsky's Rite of Spring, and Schoenberg's Pierrot Lunaire are to music: a landmark work that cannot be ignored, and below the level of which no treatment of music seeking to contribute substantially and decisively to the evolution of musicological thought can fall. The latter, however, cannot be content with a mere reformulation of the arguments in Philosophy of New Music: such an approach would undermine the character of Philosophy of New Music as a monument of critical theory and would treat it as a body of positive knowledge, which it certainly is not. An approach to Philosophy of New Music that is necessitated by its very character must be equally radical. It must reveal both its truth and untruth, its scope and its limitations.