Η σύνδεση της έρευνας με την παραγωγή, η προώθηση δραστηριοτήτων καινοτομίας και η δημιουργία επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας, αποτέλε- σαν σημαντικά πεδία, στα οποία προσα- νατολίσθηκαν οι πρακτικές των ευρωπαϊκών χωρών, μετά την κρίση του ’70, με στόχο τον εκσυγχρονισμό και την αναδιάρθρωση της παραγωγής. Τα επιστημονικά πάρκα στην Ευρώπη, που συγκροτούνται κυρίως στη δεκαετία τον 80, αποτελούν διακεκριμένα παραδείγματα αυτού του προσανατολισμού. Η καταγραφή της ευρωπαϊκής εμπειρίας στη δημιουργία επιστημονικών πάρκων δείχνει τόσο την έκταση αυτών των πρακτικών, όσο και την πολυμορφία των μοντέλων, πάνω στα οποία συγκροτούνται επιστημονικά πάρκα (Ε.Π). Το κείμενο που ακολουθεί έχει σκοπό να παρουσιάσει και να σχολιάσει τα δεδομένα αυτά, ώστε να γίνει κατανοητή η τυπολογική ανάλυση και οι εναλλακτικές μορφές συγκρότησης επιστημονικών πάρκων.
Βιβλιογραφική Παραπομπή:
Σύγχρονα θέματα: τριμηνιαία έκδοση επιστημονικού προβληματισμού και παιδείας (49), 42-50. (1993)
