Στην εργασία αυτή επισημαίνεται η χρησιμότητα της «συναισθηματικής επικοινωνίας» ως βασικού παράγοντος για την ψυχολογική ωρίμανση σχιζοφρενών εφήβων οι οποίοι βρίσκονται σε ψυχοθεραπευτική συνεργασία. Στο κλινικό υλικό, που παρατίθεται και που αναφέρεται στην περίπτωση ενός σχιζοφρενούς ασθενούς, ο οποίος παρουσίασε για πρώτη φορά συμπτώματα κατά την εφηβεία, συζη- τείται ο ρόλος του θεραπευτή και η συναισθηματκή του επικοινωνία όχι μόνο με το σχιζοφρενή ασθενή αλλά και με τα άλλα μέλη της οικογένειας. Μέσα απ’ αυτή την συναισθηματική διαπλοκή, ο θεραπευτής καταφέρνει να μυήσει και να επανεκπαιδεύσει όλη την οικογένεια σ' ένα διαφορετικό τρόπο συναισθηματικής επικοινωνίας. Ο τρόπος αυτός αφενός μεν βελτιώνει την ποιότητα επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη της οικογένεια, αφετέρου δε βοηθά στη μείωση, ή ακόμα και στην εξαφάνιση, των πιο έκδηλων δυσλειτουργικών συμπτωμάτων του ασθενούς.
