Το άρθρο προσπαθεί να προσεγγίσει μέσα από μια θεωρητική ανάγνωση τη σχέση των ψυχοθεραπειών και της δημόσιας ψυχιατρικής περίθαλψης. Δίνεται έμφαση στην διερεύνηση της ιδιαιτερότητα; του πλαισίου οργάνωσης υπηρεσιών ψυχικής υγείας, στην ανάλυση των αναγκών του πληθυσμού μιας ορισμένης περιοχής ευθύνης και στις συνθήκες εφαρμογής των διάφορων ψυχοθεραπευτικών τεχνικών. Επιχειρείται μία κριτική ανάγνωση των «ιδεολογικών» πρακτικών των βασικών θεωρητικών μοντέλων της ψυχιατρικής (βιο-ιατρικό. ψυχαναλυτικό, κοινωνικό) και προτείνεται ένα θεωρητικό και πρακτικό πλαίσιο για μια απαρτιωμένη προσέγγιση ψυχιατρικής πρακτικής και ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας στην κοινότητα. Επίσης εξετάζεται αυτή η προβληματική μέσα στην ιδιαιτερότητα της Ελληνικής πραγματικότητας της δημόσιας ψυχιατρικής περίθαλψης, του ιδιωτικού χοίρου εκπαίδευσης και εφαρμογής ψυχοθεραπειών, καθώς και σχετικά με την εισαγωγή από το εξωτερικό θεωρητικών ρευμάτων και θεραπευτικών τεχνικών. Τέλος, υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα άρθρωσης ενός κλινικού λόγου που να στηρίζεται στην προσεκτική αποτίμηση σε ένα «ενδιάμεσο χώρο» της συνάντησης κάθε ψυχοθεραπευτικής τεχνικής με το «απρόβλεπτο» πλαίσιο της δημόσιας περίθαλψης στην Ελλάδα.
