Ernesto Laclau, ο στοχαστής της ηγεμονίας μετά τον Gramsci

Abstract

Η εναρκτήρια προσωπική αναφορά δηλώνει όχι μόνο την αμηχανία και το πένθος, αλλά και την αναγνώριση της σημασίας μιας στενής προσωπικής σχέσης στα πλαίσια της πολιτικής θεωρίας και μόνον. Αργά την Παρασκευή το βράδυ έλαβα ένα μήνυμα από την υπεύθυνη εκδόσεων ξένου ακαδημαϊκού οίκου ότι ο συλλογικός τόμος για τη ριζοσπαστική δημοκρατία και τα κοινωνικά κινήματα σήμερα, τον οποίο είχα συνεπιμεληθεί, ήταν πια στο τυπογραφείο. Η είδηση του θανάτου του Ernesto Laclau δυο μέρες αργότερα δεν προκάλεσε απλώς συγκίνηση αλλά και μια βαθιά συνειδητοποίηση. Ο εν λόγω τόμος, ένας ανάμεσα στα χιλιάδες έργα που φέρουν την επιρροή του Laclau τα τελευταία τριάντα χρόνια, θα ήταν αδύνατος χωρίς την ύπαρξη και τη σκέψη του. Η επιρροή, μάλιστα, είναι τόσο βαθιά και διαμορφωτική ώστε πια έχει γίνει μέρος της δικής σου σκέψης και δεν αισθάνεσαι την ετερότητά της. Η δική σου σκέψη είναι εν πολλοίς και δική του.

The opening personal reference indicates not only discomfort and mourning, but also recognition of the importance of a close personal relationship solely within the framework of political theory. Late Friday night I received a message from the editor of a foreign academic publishing house that the collective volume on radical democracy and social movements today, which I had co-edited, was now at the printing press. The news of Ernesto Laclau's death two days later not only caused emotion but also a deep realization. This volume, one among thousands of works bearing Laclau's influence over the last thirty years, would have been impossible without his existence and thought. Indeed, the influence is so deep and formative that it has become part of your own thinking and you no longer feel its otherness. Your own thought is largely his as well.