Οι Subaltern Studies ως μεταποικιακό και μεταεθνικιστικό ιστοριογραφικό παράδειγμα

Abstract

Η ιστοριογραφική και θεωρητική παραγωγή της Σχολής των Subaltern εισήγαγε μια τομή στην ινδική διανόηση, διατυπώνοντας μια ριζοσπαστική κριτική στα πρότυπα μελέτης της ινδικής ιστορίας που εμπέδωναν μια ελιτιστική μορφή ιστοριογραφίας η οποία απέκλειε τον ινδικό λαό ως πολιτικό υποκείμενο από την ιστορία. Οι ιστορικοί της Σχολής των Subaltern, παράλληλα με τη μελέτη των αγροτικών εξεγέρσεων, θεματοποίησαν τις μορφές που λαμβάνει η subalternity στην ιστορία των γυναικών, των αγροτών, της εργατικής τάξης, των φυλετικών και καστικών ομάδων και συνολικά των περιθωριοποιημένων στην ινδική κοινωνία και επιχείρησαν να αναδείξουν τις μορφές αυτόνομης πολιτικής δράσης τους. Υιοθετώντας τη γκραμσιανή κατηγορία subaltern και χρησιμοποιώντας τις σημειολογικές αναλύσεις των Jakobson και Barthes, το μεταδομισμό του Foucault και την κριτική στις επιστημολογίες του Διαφωτισμού των Derrida, Lyotard και άλλων η Σχολή των Subaltern απομακρύνθηκε από μια μονοσήμαντη ανασκόπηση της ινδικής ιστορίας και –διαχωριζόμενη από την ιστορία από τα κάτω– επαναδιατύπωσε τους όρους ανασυγκρότησης του ευρωπαϊκού παρελθόντος και προβληματοποίησε τις διανοητικές παραδόσεις της Δύσης. Το παράδειγμα των Subaltern Studies θεματοποίησε τον αποικιακό λόγο και εγκαινίασε μορφές ανασυγκρότησης της ιστορίας που αναδεικνύουν τις διαρρωγές και τις αντιφάσεις του κυρίαρχου λόγου, οι οποίες επέτρεψαν τη συγκρότηση ενός αυτόνομου πεδίου πολιτικής δράσης των subaltern.The historiographical and theoretical production of the Subaltern School introduced a radical shift in Indian historiography, criticizing the traditional approaches to Indian history. These elitist approaches excluded the Indian people as political agent. The historians of the Subaltern School, together with studying peasant insurgency, focused on the forms of subalternity in the history of women, peasants, the working class, the ethnic and caste groups, and the marginal groups of Indian society, seeking to highlight their agency. Adopting the Gramscian category subaltern and making use of the analyses of Jakobson, Barthes, Foucault, Derrida and Lyotard rejected the univocal approaches of Indian history and questioned the dominant theoretical perception of the West. The Subaltern Studies paradigm focused on colonial discourse and introduced a new methodology of understanding the agency of subaltern groups.