Διπλωματία και υποκρισία: εξωτερικής πολιτικής

Abstract

Η ελληνική εξωτερική πολιτική βασίζεται στον σεβασμό του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σύμφωνα με την αναρτημένη δήλωση στην επίσημη ιστοσελίδα του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών: Η παρουσία της Ελλάδας στους διεθνείς οργανισμούς έχει σημαντική ιστορική της διάσταση (ιδρυτικό μέλος ΟΗΕ, παλαιό μέλος Ε.Ε και ΝΑΤΟ) και προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία, καθότι βασικό συστατικό της εξωτερικής πολιτικής της είναι ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που αποτελούν τα θεμέλια της διεθνούς κοινότητας." Η εν λόγω διπλωματική εργασία θα εξετάσει την πραγματικότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής πέρα από τις διακηρύξεις μέσα από την ανάλυση συγκεκριμένων ζητημάτων που άπτονται του διεθνούς δικαίου και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως, για παράδειγμα, οι καταχρήσεις των κυβερνήσεων της Αιγύπτου και της Κίνας και η θέση των Ελλήνων εκπροσώπων στον ΟΗΕ και την Ε.Ε. Μέσα από τα παραδείγματα αυτά, τεκμηριώνεται ότι η συχνά η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι περισσότερο πολιτική συμφέροντος παρά αρχών, όπως ο κλασικός πολιτικός ρεαλισμός επιτάσσει.The Greek Foreign policy is based on the respect of international law and human rights. According to the statement on the official website of the Greek Foreign Office: The presence of Greece in the international organizations has significant historical importance (founding member of the UN, old member of the EU and NATO) and assumes particular significance, since a basic element of its foreign policy is the respect of international law and human rights which constitute the foundations of the international community." This dissertation will consider the reality of the Greek Foreign policy beyond declarations through the analysis of specific issues which pertain to international law and the protection of human rights, such as the abuse of authority by the goverments of Egypt and China and the position of the Greek spokespeople in the UN and the EU. These examples substantiate that more often than not the Greek Foreign policy is mainly a policy of interest and not principles, just as the classical political realism requires.