Πλατωνικός υπερμοντερνισμός: οι πολιτικές της μίμησης και της κατασκευής

Abstract

Είναι ευρέως γνωστό πως η μίμηση αποτέλεσε ίσως τη σημαντικότερη κατηγορία της αισθητικής και της τέχνης των νεότερων χρόνων, ακριβώς επειδή διατύπωσε με επιστημολογικούς όρους το βασικό ερώτημα περί της σχέσης του έργου τέχνης με την εμπειρική πραγματικότητα, αλλά και επειδή έθεσε εκ νέου το ερώτημα περί της κοινωνικοπολιτικής διάστασής της. Ο όρος μίμηση πρωτοεμφανίζεται ήδη στον Πλάτωνα και χρησιμοποιείται κυρίως για να απαντηθούν συγκεκριμένα ζητήματα που άπτονται γνωσιολογικών θεμάτων στο ευρύτερο πλατωνικό έργο, και σε δεύτερο στάδιο για να χρησιμοποιηθεί ως αισθητική κατηγορία, δηλαδή ως χρηστική κατηγορία για την ερμηνεία των καλών τεχνών.It is widely known that mimesis was perhaps the most important category of aesthetics and art in modern times, precisely because it formulated in epistemological terms the fundamental question concerning the relationship between the work of art and empirical reality, but also because it raised anew the question of its sociopolitical dimension. The term mimesis first appears in Plato and is primarily used to address specific issues related to epistemological matters in the broader Platonic work, and secondarily to be used as an aesthetic category, that is, as a practical category for the interpretation of fine arts.