Το κοινωνικό κράτος από την κρίση στην αναδιάρθρωση: μια σύγκριση της θεωρίας των πόρων εξουσίας και της θεωρίας περί ποικιλομορφιών του καπιταλισμού

Abstract

Σε αυτή την εργασία θα πραγματοποιηθεί μια σύγκριση της θεωρίας των πόρων εξουσίας και της θεωρίας περί ποικιλομορφιών του καπιταλισμού, ως δύο διαφορετικές μορφές ταξικού συσχετισμού. Συγκεκριμένα, η θεωρία των πόρων εξουσίας διχοτομείται μεταξύ δύο προσεγγίσεων. Η πρώτη, η οποία αναπτύχθηκε σε μία εποχή κρίσης του κοινωνικού κράτους, αποτελεί μια ανανεωμένη εκδοχή της θεωρίας των εξουσιαστικών πόρων, με βασικό εκπρόσωπο τον Korpi, και εστιάζει στο ζήτημα των βάσεων από τις οποίες πηγάζει η εξουσία, αναπροσδιορίζοντας την σχέση κράτους-κοινωνικών δυνάμεων. Η δεύτερη αποτελεί τη θεωρία για τα καθεστώτα ευημερίας, η οποία ήρθε ως μια προσπάθεια αναδιάρθρωσης του κοινωνικού κράτους, με βασικό εκπρόσωπο τον Esping-Andersen. Σε αυτή την προσέγγιση, υποστηρίζεται ότι οι κρατικές πολιτικές, και όχι η καθαυτή κοινωνική δυναμική, είναι αυτές που θα οδηγήσουν στη δημιουργία σοσιαλδημοκρατικών συμμαχιών, μόνο όμως εάν κινηθούν προς δύο κατευθύνσεις, αυτές της αποεμπορευματοποίησης και της αλληλεγγύης. Στο πλαίσιο της θεωρίας των πόρων εξουσίας λοιπόν, το κοινωνικό κράτος γίνεται αντιληπτό ως θεσμική έκβαση της μετατόπισης των πόρων εξουσίας. Η θεωρία περί ποικιλομορφιών του καπιταλισμού εμφανίστηκε την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ως μία νέα ερμηνεία για την κοινωνική πολιτική, η οποία υποστηρίζει πως υπάρχει συμπληρωματική σχέση ανάμεσα στη λειτουργία της αγοράς και την κοινωνική πολιτική. Πιο συγκεκριμένα, οι υποστηρικτές της άσκησαν κριτική στη θεωρία των πόρων εξουσίας, υποστηρίζοντας ότι στην πράξη τόσο οι εργοδότες και οι οργανώσεις, όσο και η εργατική τάξη, επηρεάζουν εξίσου την επέκταση της κοινωνικής πολιτικής. Αντί να ξεκινήσουν από μια ανάλυση της μορφής οργάνωσης των σχέσεων εξουσίας, ξεκινούν από μία θεωρία της επιχείρησης, στη βάση της οποίας μελετάνε την κοινωνική πολιτική ως αποτέλεσμα της επιχειρηματικής λειτουργίας.In this paper a comparison of the theory of resources of power and the theory of the diversity of capitalism will be made, as two different forms of class correlation. In particular, the theory of power resources is divided between two approaches. The first, developed in a time of crisis of the welfare state, is a renewed version of the theory of power resources, with Korpi as its main representative, and focuses on the question of the bases from which power originates, redefining the state-social power relationship. The second is the theory of welfare regimes, which came as an attempt to restructure the welfare state, with Esping-Andersen as its main representative. In this approach, it is argued that state policies, and not the social dynamics themselves, are what will lead to the formation of social democratic alliances, but only if they move in two directions, those of decommodification and solidarity. In the context of the theory of power resources, then, the welfare state is perceived as an institutional outcome of the shift of power resources. The theory of the varieties of capitalism emerged in the first decade of the 21st century as a new interpretation of social policy, that argues that there is a complementary relationship between the functioning of the market and social policy. More specifically, its proponents have criticized the theory of power resources, arguing that in practice both employers and organizations, as well as the working class, influence the expansion of social policy. Instead of starting with an analysis of the form of the infrastructure of power relations, they start with a theory of the firm, on the basis of which they study social policy as a result of corporate operation.