Ethical implications of AI-driven microtargeting in political campaigns on voter autonomy and democratic processes

Abstract

H παρούσα εργασία εξετάζει τις περίπλοκες ηθικές συνέπειες που συνοδεύουν την εφαρμογή της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ) στις πρακτικές μικροστόχευσης κατά τη διάρκεια πολιτικών εκστρατειών. Με την πρόοδο των ψηφιακών τεχνολογιών και την εκτεταμένη χρήση των μεγάλων δεδομένων (big data), οι πολιτικοί φορείς έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν τεχνολογίες (ΤΝ) για να σχεδιάζουν και να διανέμουν πολιτικές διαφημίσεις σε ψηφοφόρους, βάσει του ιστορικού περιήγησής τους, των προτιμήσεών τους, και ακόμα και μέσω ψυχογραφικής ανάλυσης. Αν και αυτό αποτελεί ένα εντυπωσιακό τεχνολογικό επίτευγμα, εγείρει σημαντικές ηθικές προκλήσεις σε σχέση με την ατομική αυτονομία, τη συναίνεση, την ιδιωτικότητα, τον έλεγχο επί των προσωπικών δεδομένων, καθώς και τη συνολική υγεία της δημοκρατίας. Το κύριο επιχείρημα που αναπτύσσεται στο δοκίμιο είναι ότι η μικροστόχευση με τη βοήθεια της (ΤΝ) παρότι συχνά προβάλλεται ως μέσο ενίσχυσης της πολιτικής συμμετοχής—έχει στην πραγματικότητα τη δυνατότητα να διαμορφώνει τις αντιλήψεις των ψηφοφόρων και να υπονομεύει την ικανότητά τους να λαμβάνουν ελεύθερες και ενημερωμένες αποφάσεις. Το δοκίμιο διερευνά ιδιαίτερα εξελιγμένες μεθόδους συλλογής δεδομένων χρηστών και πολιτικής στοχευμένης επικοινωνίας μέσω (ΤΝ) για να καταδείξει πώς τα αδιαφανή αλγοριθμικά συστήματα επιτρέπουν στις εκστρατείες να χειραγωγούν γνωστικές και συναισθηματικές ευαισθησίες χωρίς την ενεργή συμμετοχή ή πλήρη επίγνωση των ψηφοφόρων. Η μελέτη αξιοποιεί ηθικές θεωρίες, στοιχεία της δημοκρατίας και σύγχρονα ζητήματα, προκειμένου να αναλύσει την ισορροπία μεταξύ χειραγώγησης και πειστικής πολιτικής επικοινωνίας. Επιπλέον, διερευνά τον τρόπο με τον οποίο η μικροστόχευση επηρεάζει τη δημόσια σφαίρα, καθώς και την ασυνέπεια ή αντίφαση των μηνυμάτων που απευθύνονται σε διαφορετικά κοινά, γεγονός που αποδυναμώνει τον συλλογικό διάλογο, τη διαφάνεια και διαβρώνει τη διαβουλευτική διάσταση της δημοκρατίας. Τέλος, η εργασία τονίζει την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του ηθικού πλαισίου εντός του οποίου ασκείται η πολιτική επικοινωνία και καλεί σε λήψη προληπτικών πολιτικών μέτρων με στόχο την ενίσχυση της διαφάνειας, της λογοδοσίας και της ευαισθητοποίησης των πολιτών με σαφώς καθορισμένα ηθικά πρότυπα. Προτείνονται, μεταξύ άλλων, μηχανισμοί ελέγχου αλγορίθμων, καλύτερα ορισμένες πολιτικές για τη χρήση των δεδομένων, νομικές προστασίες και εγγυήσεις ότι η χρήση της ΤΝ θα ενισχύει και όχι θα υπονομεύει τη δημοκρατική συμμετοχή και ακεραιότητα.This thessis examines the intricate ethical ramifications that accompany the deployment of Artificial Intelligence (AI) in microtargeting practices during political campaigning. With the advancement of digital technologies and the proliferation of big data, political operatives have begun employing AI technologies to design and deliver political advertisements to voters based on their web browsing history, preferences, and even through psychographic profiling. While this is a remarkable technological achievement, it poses some significant ethical challenges around individual autonomy, consent, privacy, control over personal data, and the overall health of democracy itself. The main point advanced in this essay is that AI-enabled microtargeting—often touted as a method of improving political engagement—actually has the potential to shape voter perceptions and undermine their ability to make free and informed choices. The essay explores strikingly sophisticated methods of user data harvesting and AI-driven political campaigning to illustrate how opaque algorithmic systems make it possible for campaigns to manipulate cognitive and emotional vulnerabilities without the active participation, nor full understanding of the voters. The study utilizes moral theories, aspects of democracy, and contemporary issues to analyze the balance between manipulation and persuasive political messaging. It further explores microtargeting and its impacts on the public sphere as well as the inconsistency/conflicting messages provided to various audience segments which diminish collective debate, transparency, and erodes the deliberative dimension of democracy. Finally, the thessis urges rethinking the political ethics framework within which political communication is practiced, and calls for proactive policy measures aimed at increasing transparency, accountability, and public awareness with set ethical standards. It proposes a number of political participation and integrity safeguards such as algorithmic audits, better-defined policies regarding data usage, legal protections, and ensuring the use of AI fortifies democratic engagement rather than diminishes it.