Το εθνικό συμφέρον ως παράγοντας συνδιαμόρφωσης των εξωτερικών σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης: από τη Γιουγκοσλαβική αδράνεια στις σημερινές επεμβάσεις

Abstract

Η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποτρέψει τη γιουγκοσλαβική τραγωδία, υπέδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο την αδυναμία της να δράσει άμεσα ως ένας αυτόνομος δρων σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας. Μετά την γιουγκοσλαβική αδράνεια και την αναθεώρηση του τρόπου δράσης της ΕΕ, ακολούθησαν μια σειρά από επεμβάσεις στρατιωτικού ή μη χαρακτήρα. Στην παρούσα εργασία εξετάζεται το εθνικό συμφέρον των τριών μεγαλύτερων ευρωπαϊκών κρατών, Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας και Γερμανίας ως παράγοντας δράσης ή μη δράσης της Ένωσης. Παρουσιάζονται οι βασικές εθνικές στρατηγικές των τριών παραπάνω κρατών, το θεσμικό πλαίσιο άσκησης Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας της ΕΕ, όπως αυτό διαμορφώθηκε μέσα από τις Συνθήκες και οι αποστολές που έχει διενεργήσει η ΕΕ στα πλαίσια της Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας, προκειμένου να εξαχθεί ένα συμπέρασμα σχετικά με το κάτω από ποιες συνθήκες αναλαμβάνει δράση η ΕΕ και με ποιο τρόπο.The EU failure to prevent the Yugoslav tragedy, suggested in the most emphatic way its inability to act directly as an autonomous actor in the areas of Foreign Policy and Security. After the Yugoslav non-action and the revision of the EU action methods, followed a series of military and non-military operations. In the present study are examined the national interests of the three biggest European countries, France, Great Britain and Germany, as factors of action or non-action of the Union. There are being presented the major national strategies of the above three states, the institutional framework of EU’s Foreign and Security Policy, as modified through the Treaties and the missions the EU has carried out under the Common Security and Defense Policy, in order to derive a conclusion about the circumstances under which the EU takes action and how .