Το αδύνατο πένθος στο έργο του Ζακ Ντερριντά και της Τζούντιθ Μπάτλερ

Abstract

Στην παρούσα διπλωματική ασχολούμαι με την α-δύνατη εργασία του πένθους στο έργο του Ντερριντά και την απαγόρευση του πένθους στο έργο της Μπάτλερ. Παρά τις διαφορές στην προσέγγιση τους και οι δύο φιλόσοφοι θέτουν ως κεντρικό διακύβευμα την ευθύνη για τον άλλο και την άλλη και το καθήκον του πένθους. Εξετάζω πώς μια συνομιλία μεταξύ των δύο έργων μπορεί να μας επιτρέψει να αξιοποιήσουμε το πένθος ως queer μεθοδολογία και να αποτελέσει θεωρητικό εργαλείο για την πολιτισμική κριτική, αφμισβητώντας την κυρίαρχη διανοητότητα που καθορίζει ποιες ζωές αξίζει να πενθηθούν και ποιες όχι, και κατ’ επέκταση ποιες ζωές αξίζει να βιωθούν.In this dissertation I am concerned with the im-possible work of mourning in Derrida’s work and the prohibition of mourning in Butler’s work. Despite their differences in their approach both philosophers place responsibility for the other and the duty of mourning as the central stakes. I examine how a conversation between the two works may allow us to utilize mourning as a queer methodology and provide a theoretical tool for cultural critique, challenging the dominant intelligibility that determines which lives are worth mourning and which are not, and therefore which lives are worth living.