Ελάχιστο Εγγυημένο εισόδημα: συμπεράσματα από την εμπειρία των ωφελούμενων

Abstract

Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει βιώσει πολλαπλές κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις. Η κοινωνική πολιτική της Ελλάδας έχει βίαια συρρικνωθεί και η σχέση της κοινωνικής πολιτικής με την οικονομική κρίση είναι παράλληλη. Η κοινωνική πολιτική έγινε θύμα της οικονομικής κρίσης, αντί να αποτελεί έναν τρόπο αντιμετώπισης των κοινωνικών ανισοτήτων που γεννήθηκαν. Στο πλαίσιο αυτό, μετά το 2014, εφαρμόστηκε το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, το οποίο, επιβλήθηκε την περίοδο των μνημονίων και σκοπό είχε την αντιμετώπιση της «ακραίας» φτώχειας. Παράλληλα, σε συνδυασμό με την περεταίρω ανάπτυξη ενός υπολειμματικού κράτους πρόνοιας, ο ρόλος του ΕΕΕ έρχεται να επιβεβαιώσει την οριακή προστασία που παρέχει. Η διαπίστωση αυτή, έρχεται να επιβεβαιωθεί από την παρούσα εργασία, μέσα από τον λόγο των ωφελούμενων του επιδόματος. Το ΕΕΕ αποτελεί ένα «δίχτυ προστασίας», μια στοιχειώδη επιλεκτική «κοινωνική» προστασία και όχι ένα ουσιαστικό μέτρο προστασίας από την φτώχεια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι.In recent years Greece has faced multiple social and economic crises. Greece's social policy has been violently shrinking and the relationship between social policy and the economic crisis is parallel. Social policy has become a victim of the economic crisis, instead of being a way of addressing the social inequalities that were born. In this context, after 2014, the Minimum Guaranteed Income was implemented, which was imposed during the period of the memoranda and was intended to tackle 'extreme' poverty. At the same time, in combination with the further development of a residual welfare state, the role of the MGI comes to confirm the marginal protection it provides. This finding is confirmed by this paper through the discourse of the beneficiaries of the allowance. The MGI is a «safety net», a minimum selective «social» protection rather than a substantial measure of protection against poverty and the difficulties people experience.