Γιώργος Λάππας: η αρχή του νήματος

Abstract

Γνώρισα τον Γιώργο Λάππα περί τα τέλη του 1979 ή κατά τους πρώτους μήνες του 1980. Με ενδιέφεραν πολύ τα σχέδια που εκείνον τον καιρό έκανε, ο τρόπος που εντελώς αντισυμβατικά σκεπτόταν κι αντιμετώπιζε τη γλυπτική, οι ποιητικοί του συλλογισμοί και τα μεταλλικά του πλέγματα. Εκείνη την εποχή είχαμε βρει έναν τρόπο επικοινωνίας κι ανταλλαγής ή αλληλοσυμπλήρωσης απόψεων, που κι εκείνον τον ενδιέφερε, καθώς αντιμετώπιζα τα έργα του να λειτουργούν ως «υποθέσεις εργασίας» του ζωτικού χώρου υπόστασης ενός υπό διαμόρφωση, κάθε φορά, γλυπτού, με τους επάλληλους καννάβους του να υπαινίσσονται –μέσα από τις θέσεις πυκνότητας ή αραίωσης των σιδερένιων πλεγμάτων τους– μια παράδοξη «τοπολογία». Μια «τοπολογία», που θύμιζε αναπτύγματα χωροπλαστικών σχεδιογραφημάτων από μέταλλο, άλλοτε πάλι «φατνώματα» θαρρείς, με εγγεγραμμένη σε αυτά την προσδοκία της εμφάνισης ή της αποδρομής κάποιας μορφής, την οποία υπαινισσόταν ο καλλιτέχνης, σαν να σκηνοθετούσε τον «προσδοκώμενο» ρόλο της και με τις κυκλοφορικές «τροχιές» που διαμόρφωνε, την ενδιάθετη κινησιολογία της, σε ένα φανταστικό έργο. Ένα έργο, που το χειριζόταν κάθε φορά, με θέσεις κι άρσεις, με αντιθετικούς δηλαδή προσδιορισμούς, σαν να επεξεργαζόταν παράλληλα τη δισημία, αλλά και τις συχνές αντιμεταθέσεις των «αποτυπωμάτων» από το θετικό και το αρνητικό μιας φερ’ ειπείν φωτογραφίας.I met Giorgos Lappas around the end of 1979 or during the first months of 1980. I was very interested in the drawings he was making at that time, the way he thought about and approached sculpture in a completely unconventional manner, his poetic reflections and his metal meshes. At that time we had found a way of communication and exchange or mutual complementation of views, which interested him too, as I approached his works as functioning like "working hypotheses" of the vital space of existence of a sculpture being formed each time, with its successive grids suggesting—through the positions of density or rarefaction of their iron meshes—a paradoxical "topology". A "topology" that recalled developments of spatial design sketches made of metal, at other times "mangers" as it were, with the expectation of the appearance or escape of some form inscribed in them, which the artist hinted at, as if he were directing the "expected" role of it and with the circulatory "trajectories" he formed, its inherent kinesiology, in an imaginary work. A work that he handled each time, with positions and elevations, that is with oppositional determinations, as if he were simultaneously processing the ambiguity, but also the frequent counter-transpositions of the "imprints" from the positive and negative of a so-to-speak photograph.