Τα μετρημένα λόγια

Abstract

Γνώρισα τον Δημήτρη Σπάθη αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση. Μας χώριζαν σχεδόν τριάντα χρόνια. Με το θράσος του Ρηγά τού μίλησα αμέσως στον ενικό, όπως και στον Δρακόπουλο, τον Φιλίνη, τον Κύρκο, ακόμη και τον Παρτσαλίδη. Δεν με διόρθωσε βέβαια –«στο Θέατρο και την Αριστερά μιλάμε στον ενικό», άκουσα αργότερα τον Αντουάν Βιτέζ να λέει στη Γαλλία. Τον είπα Μίμη, όπως είχα ακούσει να τον λένε κάποιοι μεγαλύτεροι. «Δημήτρη, σε παρακαλώ», αποσαφήνισε. Ήξερα τα κείμενα και τις κριτικές του στην προδικτατορική Επιθεώρηση Τέχνης, που είχαμε ξεκοκαλίσει τα χρόνια της χούντας. Εμείς, που εμπνεόμενοι από τον Μπρεχτ, ονειρευόμασταν τότε να συνδυάσουμε την Τέχνη με την Πολιτική, να ταράξουμε τη συνείδηση του θεατή δίχως συνθήματα, να ξαναδιαβάσουμε αλλιώς το παρελθόν, περιμέναμε με αδημονία τα Φώτα του Σπάθη (αλλά και του στενού φίλου του Γιώργου Σεβαστίκογλου): θα έφερναν τη ρώσικη σχολή μαζί με τη δυτικοευρωπαϊκή. Τους θέλαμε για Δασκάλους μας, τους είχαμε εμείς επιλέξει.I met Dimitris Spathis immediately after the Metapolitefsi. Almost thirty years separated us. With Rigas's audacity I immediately spoke to him in the singular, as I did with Drakopoulos, Filinis, Kyrkos, even Partsalidis. He didn't correct me of course – "In Theater and the Left we speak in the singular," I heard Antoine Vitez say later in France. I called him Mimis, as I had heard some older people call him. "Dimitris, please," he clarified. I knew his texts and reviews in the pre-dictatorship Epitheorisi Technis, which we had devoured during the junta years. We, who inspired by Brecht, dreamed then of combining Art with Politics, of disturbing the spectator's consciousness without slogans, of rereading the past differently, were waiting impatiently for the Lights of Spathis (but also of his close friend Giorgos Sevastikoglou): they would bring the Russian school along with the Western European one. We wanted them as our Teachers, we had chosen them ourselves.