Ο αφηρημένος τραυματιοφορέας. Συνέντευξη του Γιώργου Λάππα στην Άρτεμη Καρδουλάκη

Abstract

ΑΚ: Σήμερα είστε δάσκαλος γλυπτικής στην ΑΣΚΤ. Πάνω σε ποιους άξονες στηρίζεται η διδασκαλία σας; Γ. Λάππας: Η δουλειά μου στη Σχολή Καλών Τεχνών είναι να ορίσω την κάτοψη του σπιτιού της Μούσας. Το σπίτι αυτό είναι ναρκοθετημένο και επομένως διατυπώνω ασκήσεις που λειτουργούν ανιχνευτικά και άλλες που είναι πυροκροτητές. Πιστεύω ότι ανακαλώντας τις φαινομενικά αστείες ρήσεις των ασκήσεων, ένας καλλιτέχνης θα μπορέσει να τροφοδοτηθεί διά βίου από αυτές. Ο αγαπημένος μου κριτικός και θεωρητικός της τέχνης, στον οποίο μπορώ να στραφώ σε δύσκολη στιγμή, είναι ο Νασρεντίν χότζας και μαζί του τα Σούφικα κείμενα και τα βουδιστικά Κοάν. Στην παλαιότερη γλυπτική, μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, η δουλειά μας (προσθετική ή λαξευτική) θα μπορούσε ευσύνοπτα να ορισθεί ως κατασκευή γκρεμών (προς τα μέσα ή προς τα έξω). Το αληθινό ταλέντο του καλού γλύπτη είναι η ικανότητα να κουμαντάρει το ψυχικό υλικό του ιλίγγου. Πιστεύω ότι υπήρξα καλός δάσκαλος, γιατί έχω ένα πηγαίο χάρισμα κωμικού ηθοποιού. Μέσα από αυτό, μπορώ να σπάω τον τρόμο του ιλίγγου και να βοηθώ τους φοιτητές να μανουβράρουν την έλξη του και να εποπτεύουν την έννοια του βάθους. Η ιλιγγιώδης αιώρηση πάνω από έναν γκρεμό, η παρατήρηση των φαινομένων αντήχησης μέσα στο υλικό και η διάπλαση της ελαστικότητας του γκελ της ψυχής τους, όταν προσκρούουν στα τοιχώματα των γκρεμών, είναι οι βασικοί άξονες της διδασκαλικής άσκησής μου.AK: Today you are a sculpture teacher at ASKT. On which axes is your teaching based? G. Lappas: My work at the School of Fine Arts is to define the ground plan of the Muse's house. This house is mined and therefore I formulate exercises that function as detectors and others that are detonators. I believe that by recalling the seemingly funny sayings of the exercises, an artist will be able to be nourished by them for life. My favorite art critic and theorist, to whom I can turn in a difficult moment, is Nasreddin Hodja and along with him the Sufi texts and the Buddhist Koans. In older sculpture, until the beginning of the 20th century, our work (additive or subtractive) could be succinctly defined as construction of cliffs (inward or outward). The true talent of the good sculptor is the ability to command the psychic material of vertigo. I believe I was a good teacher, because I have a natural gift of a comic actor. Through this, I can break the terror of vertigo and help students maneuver its attraction and supervise the concept of depth. The vertiginous suspension over a cliff, the observation of echo phenomena within the material and the shaping of the elasticity of their soul's gel, when they collide with the cliff walls, are the basic axes of my teaching practice.