Μικρές ανήλικες και ενήλικες στιγμές

Abstract

«Ανήλικες και ενήλικες στιγμές», γιατί αυτά τα μικρά αφηγήματα του Νικόλα Σεβαστάκη πηγαινοέρχονται σε δύο χρόνους, σε δύο κόσμους διακριτούς αλλά συνάμα και ενιαίους: το άλλοτε της παιδικής-εφηβικής ηλικίας – το τώρα της συγγραφικής αποτύπωσης. Ειπωμένο αλλιώς, πρόκειται για την αφήγηση μιας διαδρομής που συνεχίζεται μεν, αλλά συχνογυρίζει προς τα πίσω και γυρεύει τα ίχνη της πορείας, μικρά οδόσημα μιας προσωπικής μέτρησης των αποστάσεων ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν. Είναι ο ιδιαίτερος, ευφάνταστος κόσμος των μικρών που μπερδεύεται με τον ετερόρρυθμο κόσμο των μεγάλων, των «θείων» (όπως τους αποκαλεί χαρακτηριστικά σε κάποιο σημείο της αναπόλησής του ο αφηγητής). Τα όρια λοιπόν δεν είναι στεγανά, συχνά στο ίδιο κείμενο ανεπαισθήτως ο τόνος περνά από το ένα στο άλλο επίπεδο και δείχνει πως η ζωή, αυτό το άμετρο συνεχές, είναι πληθυντική, συνεχής διαπλοκή του εαυτού με τους άλλους, μια σταθερή συναλληλία, δίκτυο σχέσεων που αλλού αραιώνει αλλού πυκνώνει."Juvenile and adult moments," because these small narratives by Nikolas Sevastakis move back and forth between two times, two worlds that are distinct yet unified: the then of childhood-adolescent age – the now of literary representation. Put differently, this is the narration of a journey that continues but frequently turns back and seeks the traces of its path, small landmarks of a personal measurement of distances between past and present. It is the particular, imaginative world of children that becomes entangled with the differently-paced world of adults, the "uncles" (as the narrator characteristically calls them at one point in his recollection). The boundaries, therefore, are not watertight; often within the same text the tone imperceptibly shifts from one level to the other and shows how life, this immeasurable continuum, is plural, a continuous interweaving of the self with others, a constant reciprocity, a network of relationships that sometimes thins out and sometimes thickens.