Για το βιβλίο, Aristides Baltas, Peeling Potatoes or Grinding Lenses: Spinoza and Wittgenstein Converse on Immanence and Its Logic, University of Pittsburgh Press, Πίτσμπουργκ 2012, 312 σ.

Abstract

Διαβάζοντας το Peeling Potatoes or Grinding Lenses: Spinoza and Wittgenstein Converse on Immanence and Its Logic του Αριστείδη Μπαλτά, βρήκα τον εαυτό μου διχασμένο ανάμεσα στην επιθυμία να γράψω μια μπορχεσιανή παρουσίαση και στην επιθυμία να γράψω μια φιλοσοφική παρουσίαση του βιβλίου. Στο ομώνυμο διήγημά του, ο Μπόρχες παρουσιάζει το εγχείρημα του Πιερ Μενάρ να (ξανα)γράψει τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες, λέξη προς λέξη. «Βασικά, το εγχείρημά μου δεν είναι δύσκολο», λέει ο Πιερ Μενάρ στην υποτιθέμενη επιστολή του στον Μπόρχες· «Θα μου αρκούσε να ‘μαι αθάνατος για να το ολοκληρώσω». Αν ήμουν αθάνατη, για να παρουσιάσω το βιβλίο του Μπαλτά μπορχεσιανά, θα έπρεπε να το (ξανα)γράψω. Λέξη προς λέξη. Διαλέγω τυχαία ένα απόσπασμα.Reading Aristides Baltas’ Peeling Potatoes or Grinding Lenses: Spinoza and Wittgenstein Converse on Immanence and Its Logic, I found myself torn between the desire to write a Borgesian presentation and the desire to write a philosophical presentation of the book. In his eponymous short story, Borges presents Pierre Menard’s project to (re)write Cervantes’ Don Quixote, word for word. “Basically, my project is not difficult,” says Pierre Menard in his supposed letter to Borges; “It would be enough for me to be immortal to complete it.” If I were immortal, to present Baltas’ book in a Borgesian way, I would have to (re)write it. Word for word. I choose a passage at random.