Προγραμματικές συγκλίσεις και αποκλίσεις σοσιαλιστικών και αναρχικών συλλογικοτήτων στην Ελλάδα από το 1877 έως το 1907

Abstract

Άρα, κατά την άποψή μας, και με βάση τη μελέτη που προηγήθηκε, οι έλληνες σοσιαλιστές και αναρχικοί, έχουν σύνδεση με τις ζυμώσεις και τους αγώνες που αναπτύσσονται στον ελληνικό χώρο. Όπως γράφει και ο Νούτσος, διαδοχικές σοσιαλιστικές οργανώσεις, επιχειρούν να παρέμβουν, στις κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, χωρίς πάντα να αφομοιώνονται από τη μορφή και το στόχο των διεκδικήσεών της. Η αδυναμία τους να γίνουν πλειοψηφικά ρεύματα στην ελληνική κοινωνία της περιόδου αναφοράς μας, ή έστω να παρέμβουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, δεν σχετίζεται με κάποιον νηπιακό ουτοπισμό, που εντοπίζεται γενικά στο ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα.This dissertation shows that there exists a connection between socialists and anarchists as far as the movement that flourished in Greece, is concerned. Successive socialist organizations tried to get involved in the mobilization of the working class, although not always successfully. The thesis pointed out that this fundamental weakness of the aforementioned collectivities to become the main player in the formation of the evolving Greek society is not an inherent quality. On the contrary, such failure is more likely to be due to the analytical tools these collectivities had in hand which would have helped them diagnose the terrain of the evolving Greek society.