Γι’ αυτή τη γενιά το ζητούμενο θα είναι ν’ αντισταθεί

Abstract

Υπάρχουν γενιές που αποκρίνονται στο συμβάν, γενιές που δημιουργούν το συμβάν. Όπως τον Μάιο του 1968. Το καινούριο στοιχείο που προκύπτει σήμερα είναι πως το συμβάν πλήττει αυτή τη γενιά, τη στοχοποιεί. Την αποσβολώνει και συνάμα την χαρακτηρίζει. Το συμβάν, από όπου και αν ιδωθεί, είναι απεύθυνση. Είσαστε εδώ; Δεν σας προέκυψε ότι είσαστε γενιά; Δεν έχετε συνείδηση ότι είσαστε γενιά; Να. Θα σας πούμε εμείς. Είστε οι εχθροί μας. Θα σας ονοματίσουμε. (Τι; Όσες και όσοι κάθονταν στα τραπεζάκια έξω από τα καφενεία είναι «σταυροφόροι»;) Και οι απέναντι όμως θα σας πουν. Μια ταυτότητα είσαστε, απειλούμενη. Είσαστε το τάδε ή το δείνα. Δεν το βλέπετε; ΄Η πάλι θα σας κατηγορήσουν: εσείς, οι ανεπρόκοποι, εσείς οι αδιάφοροι, εσείς, στα τραπεζάκια των καφενείων, εσείς, νυχτιάτικα. Γι’ αυτή τη γενιά το ζητούμενο είναι και θα είναι ν’ αντισταθεί στο συμβάν, ήτοι και ν’ αντισταθεί σε ό,τι, μες στο συμβάν, τη χαρακτηρίζει και την ονοματίζει. Λες και δεν υπάρχει. Άσε που δεν είναι μόνο «μία» γενεά, γιατί εμείς, οι γονείς, και εμείς είμαστε παρόντες, αποσβολωμένοι, συγκλονισμένοι, κολλημένοι στα τηλέφωνά μας που λειτουργούν πια ως οθόνες, ως ειδοποιήσεις και συναγερμοί. Η δική μας γενιά, οι εικοσιπεντάχρονοι του 1989, συντετριμμένη και αυτή, αποσβολωμένη, αναρωτιέται τι κληροδοτεί σε όσες και όσους είναι εικοσιπέντε σήμερα.There are generations that respond to the event, generations that create the event. Like in May 1968. The new element that emerges today is that the event strikes this generation, targets it. It stuns it and at the same time characterizes it. The event, from wherever it is viewed, is an address. Are you here? Didn't it occur to you that you are a generation? Don't you have awareness that you are a generation? Here. We will tell you. You are our enemies. We will name you. (What? Those who sat at the tables outside the cafes are "crusaders"?) But those on the other side will also tell you. You are an identity, threatened. You are this or that. Don't you see it? Or again they will accuse you: you, the unambitious, you the indifferent, you, at the cafe tables, you, night owls. For this generation the challenge is and will be to resist the event, that is, to resist whatever, within the event, characterizes and names it. As if it doesn't exist. Not to mention that it's not just "one" generation, because we, the parents, are also present, stunned, shocked, glued to our phones that now function as screens, as notifications and alarms. Our generation, the twenty-five-year-olds of 1989, shattered and stunned itself, wonders what it bequeaths to those who are twenty-five today.