Γιώργος Λάππας: η γλυπτική τού μέσα πορφυρίτη

Abstract

Ίσως το πιο δύσκολο ζήτημα για έναν ιστορικό της σύγχρονης τέχνης είναι να ορίσει τι και πώς μπορεί να εκληφθεί ως γλυπτική σήμερα. Γιατί, παρά τα όσα λέγονται για την κρίση της ζωγραφικής, την ουσιαστική κρίση ύπαρξης αντιμετωπίζει η πανάρχαια τέχνη της γλυπτικής, με τη ζωγραφική να εδράζεται σταθερά στις αισθητικές αλλά και οικονομικές αξίες του αστικού κόσμου, αποτελώντας έτσι το πιο πολύτιμο prestige του. Αντίθετα, η γλυπτική ασφυκτιά εκτός επίσημων μνημείων (η αμνησίας), εκτός επίσημης ιστορίας και ιδεολογίας, καθώς μοιραία εξοβελίζεται από τον δημόσιο χώρο. Έναν χώρο, που ασφυκτιά, κι αυτός με τη σειρά του, από το έλλειμμα σημασιών και νοήματος. Σε μιαν επιτηρούμενη κοινωνία, το έργο της γλυπτικής βολεύεται μόνο σε ρόλους διακοσμητικού συμβόλου.Perhaps the most difficult issue for a historian of contemporary art is to define what and how can be perceived as sculpture today. Because, despite what is said about the crisis of painting, the substantial existential crisis is faced by the ancient art of sculpture, with painting being firmly established in the aesthetic as well as economic values of the bourgeois world, thus constituting its most valuable prestige. On the contrary, sculpture suffocates outside official monuments (of amnesia), outside official history and ideology, as it is fatally expelled from public space. A space that suffocates, in turn, from the deficit of meanings and significance. In a surveilled society, the work of sculpture is only accommodated in roles of decorative symbol.