Δοκίμιο περί της επιούσιας υγείας και της θεραπείας από πάσα νόσο

Abstract

Το κείμενο πραγματεύεται την έννοια του "θεραπευτή" και τα κίνητρα πίσω από το θεραπευτικό επάγγελμα. Διερευνά την ετυμολογία του "θεράποντος" που σημαίνει πρωτίστως "υπηρέτης" και "περιποιητής", διευρύνοντας την έννοια των θεραπευτικών επαγγελμάτων πέραν της ιατρικής. Αναφέρεται στη σημασία της υγιεινής και της πρόληψης, με το παράδειγμα του Βιεννέζου γιατρού που πρότεινε το πλύσιμο των χεριών πριν τον τοκετό, και εξετάζει τα δύο βασικά κίνητρα όσων επιλέγουν θεραπευτικά επαγγέλματα: την "κλίση" που πηγάζει από προσωπικές εμπειρίες με ζητήματα ζωής και θανάτου, και το υψηλό κοινωνικό κύρος με τις συνεπακόλουθες οικονομικές απολαβές. Στη συνέχεια, αναλύει πώς η υπεροψία παντοδυναμίας των νέων θεραπευτών συγκρούεται με την κλινική πραγματικότητα, όπως εξηγείται μέσα από την προσωπική εμπειρία του συγγραφέα με το σύνδρομο Waterhouse-Friderichsen που δεν διέγνωσε. Τέλος, σχολιάζει τις σύγχρονες τυποποιημένες κατευθυντήριες οδηγίες (guidelines) και το DSM, επισημαίνοντας ότι η προσκόλληση σε αυτά συχνά αποξενώνει τον θεραπευτή από την ουσιαστική κλινική πράξη και την επαφή με τον πάσχοντα.The text discusses the concept of "therapist" and the motivations behind the therapeutic profession. It explores the etymology of "therapontos" which primarily means "servant" and "caregiver", expanding the concept of therapeutic professions beyond medicine. It refers to the importance of hygiene and prevention, with the example of the Viennese doctor who suggested washing hands before childbirth, and examines the two main motivations of those who choose therapeutic professions: the "inclination" that stems from personal experiences with issues of life and death, and the high social prestige with the consequent financial rewards. It then analyzes how the arrogance of omnipotence of the new therapists clashes with clinical reality, as explained through the author's personal experience with the undiagnosed Waterhouse-Friderichsen syndrome. Finally, he comments on modern standardized guidelines and the DSM, pointing out that adherence to them often alienates the therapist from substantive clinical practice and contact with the patient.