Podemos: η ισπανική νέα αριστερά

Abstract

Η αναπάντεχη εμφάνιση του Podemos στην ισπανική πολιτική σκηνή μετά τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Μάιο του 2014 έγινε αντιληπτή ως ένα καθαρό μήνυμα για τις συνέπειες που είχε η πολιτική διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Επιπλέον, παρουσιάστηκε ως μια νέα ευκαιρία για την ανανέωση της αριστερής πολιτικής, μετά την κατάρρευση του σοσιαλδημοκρατικού PSOE στις εκλογές του 2011. Τέλος, αυτή η απότομη πολιτική έκρηξη αναθέρμανε τον δημόσιο διάλογο στην Ισπανία για τις συνέχειες και τις ασυνέχειες σε ένα κατά κάποιο τρόπο στάσιμο πολιτικό σκηνικό, μεταξύ 1986 και 2012. Οι ιδεολογικές συνδέσεις του Podemos με τα κινήματα που ξεπετάχτηκαν από τις διαμαρτυρίες της 15ης Μαΐου είναι προφανείς, παρότι απαιτείται μία βαθύτερη ανάλυση για να διερευνηθούν όχι μόνο οι συνδέσεις αλλά και οι αποκλίσεις ανάμεσα σε διαδικασίες που δεν ακολουθούν πάντοτε την ίδια λογική και τις ίδιες αρχές. Το Podemos δεν είναι το κίνημα της 15ης Μαΐου, ακόμα και όταν προσπαθεί να αποκρυσταλλώσει την κοινωνική συλλογική δράση σε μία κλασική πολιτική εναλλακτική, διαθέσιμη για τους πολίτες (Lobera 2015).The unexpected appearance of Podemos on the Spanish political scene after the elections for the European Parliament in May 2014 was perceived as a clear message about the consequences of the political management of the economic crisis. Moreover, it was presented as a new opportunity for the renewal of left-wing politics, after the collapse of the social democratic PSOE in the 2011 elections. Finally, this sudden political explosion reheated the public dialogue in Spain about the continuities and discontinuities in a somewhat stagnant political scene, between 1986 and 2012. The ideological connections of Podemos with the movements that emerged from the protests of May 15th are obvious, although a deeper analysis is required to explore not only the connections but also the divergences between processes that do not always follow the same logic and the same principles. Podemos is not the movement of May 15th, even when it tries to crystallize social collective action into a classic political alternative, available to citizens (Lobera 2015).