Το επιθετικό πνεύμα και ο αιφνιδιασμός, ως τα βασικά στοιχεία της νικηφόρας στρατιωτικής στρατηγικής του Ισραήλ, κατά την περίοδο 1967-1973

Abstract

Η υπόψη διπλωματική εργασία, πραγματεύεται την στρατιωτική στρατηγική του Ισραήλ κατά την περίοδο 1967–1973, με έμφαση στα στοιχεία της επιθετικότητας και του αιφνιδιασμού. Σκοπός είναι να καταδειχθεί, ότι αυτά απετέλεσαν τα δομικά στοιχεία της στρατιωτικής στρατηγικής του Ισραήλ, που του επέτρεψαν να συντρίψει τους αντιπάλους του, παρά την αριθμητική τους υπεροχή. Αρχικά, παρουσιάζεται το θεωρητικό πλαίσιο του πολέμου και η ιστορική εξέλιξη της αραβοϊσραηλινής διαμάχης, από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι τις παραμονές του πολέμου του 1967, ενώ αναλύονται οι αρχές του ισραηλινού στρατιωτικού δόγματος, όπως αυτές αποκρυσταλλώθηκαν κατά την περίοδο αυτή. Ακολούθως, παρουσιάζονται οι περιπτώσεις κατά τους τρείς διαδοχικούς πολέμους της περιόδου 1967-1973, που επιβεβαιώνουν την βασική θέση της εργασίας, ότι το επιθετικό πνεύμα και η διαρκής αναζήτηση του αιφνιδιασμού από πλευράς Ισραηλινών, αποδείχθηκαν τα κλειδιά που τους έδωσαν τη δυνατότητα να κυριαρχήσουν στις συγκρούσεις αυτές. Η εργασία κλείνει με το κεφάλαιο των συμπερασμάτων, όπου πέραν της ανακεφαλαίωσης, γίνεται σύγκριση με την ελληνική αντίληψη περί στρατιωτικής αποτροπής και διατυπώνονται απόψεις αναβάθμισής της, με βάση το ισραηλινό αμυντικό δόγμα.

This essay discusses the military strategy of Israel during the period 1967 – 1973, with emphasis on the elements of aggression and surprise. The aim is to manifest that these have constituted the fundamental elements of the military strategy of Israel that allowed it to crush its opponents, despite their numerical superiority. Initially, there is presented the theoretical framework of war and the historical development of the arab-israeli dispute, from the beginning of the 20th century, until the eve of the 1967 war, while the principles of the Israeli military doctrine are analyzed, as they had been crystallized during this period. Subsequently, there are presented the instances throughout the three successive wars of the 1967 – 1973 period, that confirm the basic stand of this thesis, namely that the offensive spirit and the persistent pursuit of surprise on behalf of the Israelis, proved to be the keys that enabled them to dominate at this clashes. The thesis draws to a close, with the chapter of conclusions, where besides the summary there is a comparison to the Greek perception of military deterrence and suggestions are made in order to improve it, based on the Israeli defensive dogma.