Πολιτικές της οδύνης στο λιμό της Αθήνας το χειμώνα 1941-42

Abstract

Η εργασία αυτή στηρίζεται στη διερεύνηση της δυναμικής των συναισθημάτων στο πεδίο της πολιτικής ζωής. Με επίκεντρο το λιμό της Αθήνας το χειμώνα 1941-42 επιχειρεί να φωτίσει, πώς μπορεί η οδύνη του θανάτου να αποτελέσει κίνητρο ανασυγκρότησης των διαρρηγμένων δεσμών της ανθρώπινης κοινότητας. Πρόκειται για μια απόπειρα ανάδειξης των όρων της δύναμης του κοινοτισμού και της αλληλεγγύης που ενέπνευσαν τη δράση των ανθρώπων σε εξαιρετικά εχθρικές και απειλητικές για την ύπαρξη συνθήκες. Η μνήμη της κινητοποίησης του ελληνικού λαού στην Αθήνα της Κατοχής είναι επίκαιρη στο πλαίσιο της διαρκούς σύγκρουσης για την εξουσία ορισμού του ευρωπαϊκού κόσμου, που έλαβε αποτρόπαιες διαστάσεις στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.This essay is based on exploring the dynamics of emotions in politics. Focusing on the famine of Athens in the winter of 1941-42, it seeks to shed light on how the pain of death can be a motive for rebuilding the broken bonds of the human community. It is an attempt to highlight the terms of the power of communitarianism and solidarity that inspired human action in extremely hostile and threatening to existance conditions. The memory of the mobilization of the Greek people in Occupied Athens is relevant in the context of the ongoing conflict for the power of definition of the European world, which took on abominable dimensions in World War II.