Η έννοια και η συντακτική δράση του πλήθους στην Αυτοκρατορία των Hardt και Negri: φιλοσοφικές αφετηρίες και πολιτικές συνέπειες

Abstract

Σε αυτή την εργασία, παρουσιάζονται οι δύο δυνάμεις του μετανεωτερικού κόσμου, η αυτοκρατορική εξουσία και η δύναμη του πλήθους, οι οποίες ρυθμίζονται από μια μεταιχμιακή τάξη που παράγει η βιοπολιτική μηχανή. Επίσης, περιγράφεται η συνάφεια ανάμεσα στο Negri και τον Spinoza, στη βάση της multitudo, και αναδεικνύεται η πρακτική διαδρομή της θεωρίας του πλήθους μέσα στα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα. Η συνύφανση της βιοπολιτικής μηχανής στον μετα-ιμπεριαλιστικό κόσμο, σύμφωνα με τους Negri-Hardt, επαναπροσδιορίζει τα ανοιχτά προβλήματα των οριοθετήσεων που καθιέρωσαν την ισχύ της καπιταλιστικής δημοκρατίας στην ύστερη νεωτερικότητα. Οι Negri-Hardt επιχειρούν τη διασάφηση της πολιτικής σύγκρουσης στο βιοπολιτικό πλαίσιο της Αυτοκρατορίας, προσεγγίζοντας τις δυνατότητες της πολιτικής έκφρασης των υποκειμένων στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς της κρίσης. Μέσα από μια ελευθεριακή ερμηνεία στον πολιτικό Spinoza, ανακαλύπτουν τα ριζώματα της δύναμης του πλήθους και της εμμένειας της πραγματικότητας, διευρύνοντας τη σημασία του πολιτικού πράττειν. Οι δύο καταλυτικές συνιστώσες του μετανεωτερικού κόσμου, η Αυτοκρατορία και το πλήθος, οριοθετούνται σε συνάρτηση με την πολιτική οντολογία των μοναδικοτήτων και το επερχόμενο συμβάν της συλλογικής αυτονομίας, το οποίο ξετυλίγεται στις δράσεις των νεότατων κινημάτων. Η ανάπτυξη αυτής της προβληματικής οδηγεί σε ορισμένα ερωτήματα που φαντάζουν ικανά να αντιστρέψουν τη συνολική θεώρηση του πολιτικού, όπως αυτό εδραιώθηκε στη νεωτερικότητα: Μπορούν να ιδωθούν η εξουσία και η μάζα καταφατικά; Είναι δυνατό να συγκροτηθεί συντακτική πολιτική δράση πέρα από τις δομές της αντιπροσώπευσης; Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στο κράτος και στη δημοκρατία; Συνιστά η θεωρία του πλήθους ένα νέο υπόδειγμα επαναστατικής αντίληψης και πρακτικής; Τι σημαίνει «αγώνας για το κοινό»;In this study, we are trying to demonstrate the two forces of the postmodern world, the power/potestas of the Empire and the power/potentia of the multitude, which are regulated by the hubrid order that the biopolitical machine produces. Also, this paper describes the relevance of Negri to Spinoza, in accordance with the multitude, and features the practical route of multitude’s theory through the contemporary social movements. The entanglement between the biopower machine and the post-imperialistic world, according to Negri and Hardt, redefines the open issues that have emerged from the demarcations which established the ascendancy of the capitalistic democracy in the later modernity. Negri and Hardt try to bring into focus the political conflict within the imperial biopolitical context by approaching the potential of political expression of the subjects in the neoliberal regime of crisis. Through a libertarian interpretation on Spinoza, they detect the rhizomes of the multitude’s power and the immanence of the reality, in a way that they manage to expand the meaning of the political act. The two crucial components of the postmodernization, Empire and multitude, are defined by the political ontology of the singularities and the coming event of the collective autonomy that occurs in the actions of the newfound movements. The development of this problematic raises some specific questions which may be capable of an inversion to the whole understanding of the political element. Could power and masses be depicted positively? Is it possible to construct a constitutive political action beyond the structures of the representation? What is the correlation between state and democracy? Can the theory of the multitude build up a paradigm of revolutionary perception and activity? What is the meaning of the “struggle for the common”?