Ο αδιανόητος ρατσισμός: η πολιτικοποίηση της «φιλοξενίας» την εποχή της κρίσης

Abstract

Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου η Ελλάδα μπήκε σε τροχιά αυξανόμενης πολιτισμικής διαφοροποίησης. Σε αυτό συνέβαλαν αποφασιστικά οι διεθνείς εξελίξεις. Η επικράτηση της παγκοσμιοποίησης, οι ανακατατάξεις στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο σε συνδυασμό με το άνοιγμα των συνόρων και την αύξηση των πληθυσμιακών μετακινήσεων δημιούργησαν μια σημαντική δυναμική που εξέθεσε με ένταση την Ελλάδα σε νέες μορφές ετερότητας. Από την άλλη, η θεσμική εμβάθυνση της σχέσης της χώρας μας με την ΕΕ και η διαδικασία του «εξευρωπαϊσμού» παρήγαγαν πιέσεις τουλάχιστον για μια πιο ανεκτική νομοθεσία σε ζητήματα μειονοτήτων και μεταναστών την ίδια στιγμή, βέβαια, που η κρίση στα Βαλκάνια και η αναμόχλευση των εθνικιστικών παθών είχαν τις αντίθετες επιπτώσεις: ενέπλεξαν την Ελλάδα σε αυτό που ονομάζεται «Μακεδονικό ζήτημα» και σε αναθέρμανση του εθνικισμού γύρω από το ιδεολόγημα του «ανασφαλούς έθνους».After the fall of the Berlin Wall Greece entered a trajectory of increasing cultural differentiation. International developments contributed decisively to this. The prevalence of globalization, the rearrangements in the broader European space in combination with the opening of borders and the increase of population movements created a significant dynamic that intensely exposed Greece to new forms of otherness.[2] On the other hand, the institutional deepening of our country's relationship with the EU and the process of "Europeanization" produced pressures at least for more tolerant legislation on minority and immigrant issues at the same time, of course, that the crisis in the Balkans and the stirring up of nationalist passions had the opposite effects: they involved Greece in what is called the "Macedonian question" and in a reheating of nationalism around the ideologeme of the "insecure nation".