Θεσμικές Μεταλλάξεις στο καθεστώς Δημόσιας Χρηματοδότησης του Πανεπιστημιακού Έργου. Όρια, τύποι και περιεχόμενα της πολιτικής

Abstract

Υπό το πρίσμα των περιορισμών που θέτει η κατανόηση του προϋπολογισμού ως ανταγωνιστική διαδικασία, εξετάζονται οι τελευταίες πολιτικές και θεσμικές μεταλλάξεις που προσδιορίζουν την άσκηση της πανεπιστημιακής πολιτικής στις Δυτικές χώρες. Αναλύονται οι όροι που επέτρεψαν την απο-προτεραιοποίηση των εκπαιδευτικών δαπανών μέσω μιας νέας πολιτικής αντίληψης που αντιμετωπίζει αυτές τις δαπάνες όχι ως επενδυτικές αλλά ως καταναλωτικές. Έμφαση δίνεται στις νέες θεσμικές σχέσεις κράτους και πανεπιστημίου - σχέσεις που αναδύθηκαν μέσα από την υποχώρηση του τυπικού δημόσιου χαρακτήρα της Γ ' βάθμιας εκπαίδευσης. Αναλύεται το γενικότερο κλίμα προϊούσας απεμπλοκής των κυβερνητικών προϋπολογισμών από άμεσες μορφές χρηματοδότησης. Αυτό όμως δημιουργεί όρους απο-δημοσιοποίησης των πολιτικών όπως επίσης και ριζικά νέους τύπους κοινωνικής και πολιτικής ορθολογικότητας. Τέλος, τίθεται το ερώτημα του χαρακτήρα που έχουν οι μεταλλάξεις αυτές οι οποίες επέφεραν τη σταδιακή αποθεσμοποίηση του πανεπιστημίου.While taking into account the limitations arising from an understanding which sees state budgeting as a competitive process, this article examines some recent political and institutional shifts that seem to determine higher educational policy in Western countries today. Argumentation proceeds by defining the terms and conditions that permitted the ongoing deprioritization of public educational spending - terms which are responsible for the emergence of a new political perception which approaches such spending as consumer spending rather than investment. Particular emphasis is placed on the fresh institutional interface between the state and universities while examining the new forms of relations that define the evident retreat of the formal public character of higher education. Also, by analysing the ongoing process of disengaging public budgets from direct forms of funding, this article goes on to examine the implications that such a process has for the new forms of social and political rationality required for effective policy formulation. The overall argument draws to an end by interrogating the nature of these shifts and their potential for a long-term de-institutionalisation of the university