ECB vs FED

Abstract

This paper provides a systematic comparison of the institutional structure, policy framework and operational procedures of the Eurosystem and the US Federal Reserve. The institutional features of these monetary authorities reflect differences in their main goals and their monetary policy implementation and can provide a partial explanation for their divergent behavior during the recent financial crisis. However as the crisis intensifies, the ECB seems to increasingly adapt the Fed’s practices (quantitative easing) in the interest of financial stability. Finally we examine the challenges of the ECB stemming from the imbalances within the Eurozone and its internal disputes, some of which are beyond the scope of its jurisdiction and require drastic changes in the architecture of the European Monetary Union.

Στην παρούσα εργασία κάνουμε μια συγκριτική ανάλυση του ευρωσυστήματος και του Αμερικάνικου Συστήματος Ομοσπονδιακών Τραπεζών. Στο πρώτο κεφάλαιο αναφερόμαστε στα βασικά θεσμικά τους χαρακτηριστικά που αντικατοπτρίζουν το διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο, το οποίο οδήγησε στη δημιουργία τους και καθορίζει την προσωπικότητα και το χαρακτήρα της κάθε μίας κεντρικής τράπεζας. Η συστηματική ανάλυση έδειξε ότι η ΕΚΤ ακολουθεί μια πιο μονεταριστική προσέγγιση όντας προσηλωμένη στη διασφάλιση της σταθερότητας τιμών που αποτελεί τον πρωταρχικό της στόχο. Αντιθέτως, η FED λειτουργεί σε ένα πιο σφαιρικό πλαίσιο όπου οι στόχοι της οικονομικής ανάπτυξης, της πλήρους απασχόλησης και του χαμηλού πληθωρισμού είναι εξίσου σημαντικοί στη διαμόρφωση της πολιτικής της. Επιπλέον η ΕΚΤ είναι περισσότερο αποκεντρωμένη όσο αφορά τη λήψη αποφάσεων και την άσκηση της νομισματικής πολιτικής. Ένα τρίτο σημείο διαφοροποίησης είναι ο βαθμός ανεξαρτησίας που απολαμβάνει η ΕΚΤ, που είναι μεγαλύτερος από τη FED και ενισχύεται από την ανυπαρξία ισχυρών πολιτικών θεσμών ελέγου στην άσκηση της ενιαίας νομισματικής πολιτικής, ενώ ο κανονισμός της FED υπόκειται σε δυνατότητα αλλαγής του από το Κογκρέσο με απλή πλειοψηφία Στη συνέχεια εξετάζουμε τις αντιδράσεις των δύο κεντρικών τραπεζών στη πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση που εντάθηκε μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και κατά τη διάρκειά της το βάρος δόθηκε στη διατήρηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και στην αποτελεσματική μετάδοση του μηχανισμού νομισματικής πολιτικής. Οι δύο τράπεζες προέβησαν σε μείωση των βασικών επιτοκίων (αν και η ΕΚΤ σε μεταγενέστερο στάδιο) και έλαβαν μη συμβατικά μέτρα νομισματικής πολιτικής. Ωστόσο ενώ η παρέμβαση της FED επικεντρώθηκε στην ποσοτική χαλάρωση με μαζικές αγορές κυβερνητικών ομολόγων, η ΕΚΤ ακολούθησε κυρίως (με εξαίρεση το μικρής έκτασης πρόγραμμα SMP) την πιστωτική χαλάρωση διευρύνοντας την παροχή ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα έναντι εγγυήσεων. Αν και η αντίδραση της FED ήταν πιο αποφασιστική, ιδιαίτερα στην αρχή της κρίσης, η ΕΚΤ το τελευταίο χρονικό διάστημα δείχνει να μεταστρέφει την πολιτική της με τη λήψης απόφασης για απεριόριστες παρεμβάσεις στη δευτερογενή αγορά ομολόγων (υπό όρους και προϋποθέσεις) μέσω του προγράμματος Outright Monetary Transactions με στόχο την αντιμετώπιση των ακραίων στρεβλώσεων στις αγορές κυβερνητικών ομολόγων.Στην τρίτη ενότητα αναφερόμαστε στις δημοσιονομικές, μακροοικονομικές και πολιτισμικές ανισορροπίες εντός της ευρωζώνης και εξηγούμε την αδυναμία της ΕΚΤ, σε αντίθεση με τη FED, να εφαρμόσει την κατάλληλη νομισματική πολιτική για όλα τα κράτη-μέλη. Ταυτόχρονα, η ύπαρξη αντικρουόμενων συμφερόντων στους κόλπους της ΕΚΤ δημιουργεί εσωτερικές προστριβές που εμποδίζουν την έγκαιρη λήψη αποφάσεων και την αποφασιστική δραστηριοποίησή της. Ωστόσο η επίλυση αυτών των θεμάτων που εμποδίζουν την εύρυθμη λειτουργία της ΕΚΤ δεν άπτεται της αρμοδιότητάς της, αλλά απαιτεί ριζικές αλλαγές στην αρχιτεκτονική της Ευρωπαικής Νομισματικής Ένωσης.