Η επίλυση του Κυπριακού σε τεντωμένο σχοινί και ο περίεργος ρόλος της Αθήνας

Abstract

Μετά την αναπάντεχη αποτυχία της συνάντησης Αναστασιάδη-Ακιντζί για το εδαφικό στο Mont Pelerin της Ελβετίας υπό την αιγίδα του ΟΗΕ (21-22 Νοεμβρίου) το Κυπριακό και η επίλυσή του βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί, με τις ελπίδες για επίλυση, ευτυχώς, ακόμη ζωντανές, τουλάχιστον με βάση τις δηλώσεις των δύο πρωταγωνιστών, αλλά με ορατό πλέον τον κίνδυνο –για πρώτη φορά από τις ελπιδοφόρες συνομιλίες που ξεκίνησαν πριν από ενάμιση χρόνο–, η επίλυση με ομοσπονδιακή λύση να ναυαγήσει και μάλιστα αυτή τη φορά οριστικά. Σήμερα και μετά από τόσες προσπάθειες επίλυσης από το 1975 και μετά, υπάρχουν τρεις προφανείς επιλογές στο Κυπριακό: (1) το ευκταίο καλύτερο σενάριο, το Plan A, η επίλυση με τη δημιουργία μιας διζωνικής – δικοινοτικής ομοσπονδίας, (2) το Plan B, το «βελούδινο διαζύγιο» και (3) το χειρότερο ενδεχόμενο, το Plan C, τo «ανταγωνιστικό διαζύγιο». Εξυπακούεται ότι το βελούδινο διαζύγιο είναι προτιμότερο του ανταγωνιστικού, γιατί στο πρώτο τουλάχιστον θα υπάρχει επιστροφή εδαφών στους Ελληνοκύπριους και μπορεί να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία Κυπριακής συνομοσπονδίας και έτσι να αποφευχθεί ο κίνδυνος η Κυπριακή Δημοκρατία να συνορεύει στην Κύπρο με την Τουρκία. Μπορεί κανείς να συνηγορήσει με πειστικά επιχειρήματα τόσο υπέρ της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας όσο και, εκεί που έχουν φτάσει τα πράγματα, για τον οριστικό συναινετικό χωρισμό.After the unexpected failure of the Anastasiades-Akinci meeting on the territorial issue at Mont Pelerin, Switzerland under UN auspices (21-22 November), the Cyprus issue and its resolution finds itself on a tightrope, with hopes for resolution, fortunately, still alive, at least based on the statements of the two protagonists, but with the danger now visible—for the first time since the promising talks that began a year and a half ago—that resolution through a federal solution might founder, and this time definitively. Today, after so many resolution attempts since 1975 onwards, there are three obvious options on the Cyprus issue: (1) the desirable best-case scenario, Plan A, resolution through the creation of a bizonal-bicommunal federation, (2) Plan B, the "velvet divorce" and (3) the worst possibility, Plan C, the "competitive divorce". It goes without saying that the velvet divorce is preferable to the competitive one, because in the former there would at least be a return of territories to the Greek Cypriots and conditions might be created for the establishment of a Cypriot confederation, thus avoiding the danger of the Republic of Cyprus bordering Turkey on Cyprus. One can argue with convincing arguments both in favor of the bizonal-bicommunal federation and, given where things have reached, for definitive consensual separation.