Η κυριαρχία των ειδημόνων: Ο Νεοφιλελευθερισμός ως απόρροια του αυταρχικού μοντερνισμού και της αποικιοκρατικής λογικής

Abstract

Από τις πρώτες μέρες της μνημονιακής καταστροφής αρκετοί θεώρησαν ότι η ιδανικότερη λύση για τα προβλήματα της χώρας θα ήταν μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, που θα αποτελούνταν από τεχνοκράτες και όχι από βουλευτές. Μάλιστα, πολλές φορές η άποψη αυτή εκφράστηκε από ανθρώπους υψηλού μορφωτικού επιπέδου που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλοευρωπαϊστές και πολέμιοι κάθε λαϊκισμού. Απόλυτα κατανοητή η απόγνωσή τους, δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια το πολιτικό προσωπικό έχει αποδείξει ποικιλοτρόπως την αφερεγγυότητά του, με τη σημερινή κυβέρνηση να αποτελεί το χειρότερο παράδειγμα αναντιστοιχίας έργων και λόγων. Όμως, μια σύντομη ιστορική αναδρομή στην ιστορία της Ευρώπης αποδεικνύει ότι η εφαρμογή της τεχνοκρατικής λογικής είχε πολλές φορές ολέθριες συνέπειες για την ανθρωπότητα. Την περίοδο 1940-1942 ο συντονισμός του καταμερισμού των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Γαλλίας προς όφελος του γερμανού κατακτητή και των συνεργατών του, ανατέθηκε σε τεχνοκράτες. Αυτοπροσδιοριζόμενη ως κάτι διαφορετικό από τους γραφειοκράτες, η νέα ελίτ εναπόθετε τις ελπίδες της στην πρόοδο που θα επέφερε η επικράτηση της τεχνικής και εκθείαζε «την προσαρμογή της μηχανής στην ανθρώπινη φύση και το αντίστροφο».From the first days of the memorandum disaster, many considered that the ideal solution for the country's problems would be a national salvation government, composed of technocrats rather than parliamentarians. Indeed, this view was often expressed by highly educated people who self-identify as pro-Europeans and enemies of all populism. Their despair is perfectly understandable, given that in recent years the political personnel has proven its incompetence in various ways, with the current government being the worst example of inconsistency between deeds and words. However, a brief historical retrospection into European history proves that the application of technocratic logic has often had disastrous consequences for humanity. During the period 1940-1942, the coordination of the distribution of France's productive resources for the benefit of the German conqueror and his collaborators was entrusted to technocrats. Self-defining as something different from bureaucrats, the new elite placed its hopes in the progress that would be brought about by the dominance of technology and extolled "the adaptation of the machine to human nature and vice versa."