Οι διαδικαστικές πράξεις της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας μετά την περάτωση της ποινικής έρευνας

Abstract

Η σύσταση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας αποτέλεσε ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το ανωτέρω γεγονός πιστοποιείται από το γεγονός ότι μεσολάβησαν πάνω από δύο δεκαετίες, όπως αναπτύσσεται και κατωτέρω, προκειμένου να ωριμάσει και να ευδοκιμήσει τελικά η ιδέα της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού οργάνου επιφορτισμένου με ποινικές εξουσίες έρευνας και δίωξης εγκλημάτων. Η παρούσα εργασία, η οποία υποβάλλεται στο πλαίσιο του ΠΜΣ: «ΔΙΕΘΝΕΣ & ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΙΟ & ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ» στην ειδίκευση: «ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ», ασχολείται με τις διαδικαστικές πράξεις στις οποίες προβαίνει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία μετά το πέρας της ποινικής έρευνας, χωρίς να παραβλέπει λοιπά ζητήματα που άπτονται της λειτουργίας και της αρμοδιότητας του οργάνου. Περιληπτικά, στο πρώτο κεφάλαιο της εργασίας παρουσιάζεται το θέμα της εργασίας και ο στόχος της. Στο δεύτερο κεφάλαιο επιχειρείται μια αναδρομή στην ιστορική πορεία μέχρι την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, μέσα από μια σύντομη «στάση» στα βασικότερα σημεία - σταθμούς της διαδρομής για τη σύστασή της. Καθώς η ίδρυση του εν λόγω Οργάνου δεν αποδείχθηκε εύκολη υπόθεση και προτάθηκαν διάφορα μοντέλα για την οργάνωσή του, γίνεται εύκολα κατανοητός ο λόγος της προαναφερόμενης παρατεταμένης καθυστέρησης, εφόσον θα έπρεπε να βρεθεί κοινός τόπος, ώστε να εξασφαλίζεται η αποτελεσματική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας. Επιπλέον, στο κεφάλαιο αυτό σκιαγραφείται το κανονιστικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας σε ευρωπαϊκό και εθνικό πλαίσιο. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται η ανάδειξη της προσπάθειας του νεοπαγούς Οργάνου να ισορροπήσει μεταξύ δύο νομικών συστημάτων, του ενωσιακού και του εθνικού. Στο τρίτο κεφάλαιο της παρούσας επιχειρείται η σκιαγράφηση της οργανωτικής δομής και η οριοθέτηση της αρμοδιότητας της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας. Σήμερα η καθ’ ύλην αρμοδιότητά της εξικνείται στα εγκλήματα που βλάπτουν τα οικονομικά συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, το άρθρο 86 παρ. 4 ΣΛΕΕ προβλέπει τη δυνατότητα επέκτασης της καθ’ ύλην αρμοδιότητας της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας με σκοπό την καταπολέμηση της σοβαρής εγκληματικότητας με διασυνοριακή διάσταση. Ωστόσο, η διστακτικότητα των Κρατών – Μελών για περαιτέρω εκχώρηση ποινικής αρμοδιότητας, όπως έχει αναπτυχθεί και σε προηγούμενο κεφάλαιο, καθιστά αμφίβολη την επιτυχία του εγχειρήματος. Αναφορικά με την αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, καθ’ ύλην και κατά τόπον, αυτή εξετάζεται αναλυτικά στο δεύτερο μέρος του τρίτου αυτού κεφαλαίου, μέσω της εξέτασης και της Οδηγίας (ΕΕ) 2017/1371. Στο τέταρτο κεφάλαιο αναλύονται διεξοδικά οι διαδικαστικές πράξεις της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας μετά την περάτωση της ποινικής έρευνας. Συγκεκριμένα, παρουσιάζονται αναλυτικά η παραπομπή υπόθεσης ενώπιον της δικαιοσύνης, η αρχειοθέτηση υπόθεσης, η εφαρμογή απλουστευμένης διαδικασίας δίωξης και η εντολή στον Ευρωπαίο Εντεταλμένο Εισαγγελέα να ενεργήσει με σκοπό την οριστική περάτωση της υπόθεσης, σύμφωνα με το άρθρο 40 του Κανονισμού, η παραπομπή υπόθεσης στις εθνικές αρχές, όταν συνάγεται ότι η αξιόποινη πράξη δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας και η εκ νέου κίνηση έρευνας σύμφωνα με το άρθρο 39 παράγραφος 2 του Κανονισμού. Άπασες οι ως άνω παρουσιάζονται και κατά την εφαρμογή τους στην εθνική έννομη τάξη. Τέλος, στο πέμπτο κεφάλαιο της εργασίας εντοπίζεται μια ανασκόπηση αυτής καθώς και μια γενική αποτίμηση του θεσμού της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας.The establishment of the European Public Prosecutor's Office has been one of the most controversial issues in the course of European integration. This is evidenced by the fact that, as discussed below, it took more than two decades for the idea of creating a European body with criminal investigation and prosecution powers to mature and finally flourish. This paper, submitted as part of the Master's program: "INTERNATIONAL & EUROPEAN LAW & GOVERNANCE" in the specialization: " EUROPEAN CRIMINAL LAW & POLICY," deals with the procedural actions taken by the European Public Prosecutor's Office after the completion of a criminal investigation, without overlooking other issues related to the functioning and competence of the institution. In summary, the first chapter of the thesis presents the topic of the thesis and its objective. The second chapter looks back at the history leading up to the establishment of the European Public Prosecutor's Office, briefly touching on the key milestones in its creation. As the establishment of this body proved to be a difficult task and various models for its organization were proposed, the reason for the aforementioned prolonged delay is easily understandable, since common ground had to be found to ensure the effective functioning of the European Public Prosecutor's Office. Furthermore, this chapter outlines the regulatory framework of the European Public Prosecutor's Office at European and national level. This highlights the efforts of the newly established body to strike a balance between two legal systems, the European and national systems. The third chapter of this paper attempts to outline the organizational structure and define the jurisdiction of the European Public Prosecutor's Office. Currently, its jurisdiction is limited to crimes affecting the financial interests of the European Union. However, Article 86(4) TFEU provides for the possibility of extending the European Public Prosecutor's Office's jurisdiction in order to combat serious crime with a transnational dimension. However, the reluctance of Member States to further transfer criminal jurisdiction, as discussed in the previous chapter, casts doubt on the success of the project. The jurisdiction of the European Public Prosecutor's Office, in terms of subject matter and territory, is examined in detail in the second part of this third chapter, through an examination of Directive (EU) 2017/1371. The fourth chapter thoroughly analyzes the procedural actions of the European Public Prosecutor's Office after the conclusion of the criminal investigation. Specifically, it presents in detail the referral of a case to the courts, the closure of a case, the application of a simplified prosecution procedure, and the instruction to the European Delegated Prosecutor to act with a view to definitively closing the case. in accordance with Article 40 of the Regulation, the referral of a case to the national authorities when it is concluded that the criminal offense does not fall within the competence of the European Public Prosecutor's Office, and the reopening of an investigation in accordance with Article 39(2) of the Regulation. All of the above are presented and applied in the national legal order. Finally, the fifth chapter of the thesis provides a review of the thesis and a general assessment of the European Public Prosecutor's Office.