Μεταναστευτικό και κρατική διαχείριση, η περίπτωση της Μόριας

Abstract

Η συγκεκριμένη εργασία έχει ως στόχο την παρουσίαση της διαχείρισης των μεταναστευτικών ρευμάτων από το ελληνικό κράτος και τους μηχανισμούς διαμόρφωσης της πολιτικής του, και με τα την έναρξη αυτού που εντέχνως ονομάστηκε «προσφυγική κρίση» δηλαδή από το 2015 και μετά. Στο πλαίσιο της εργασίας δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στο φαινόμενο των στρατοπέδων υποδοχής και ταυτοποίησης μεταναστών και προσφύγων. Αυτά τα νέου τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι περίκλειστοι χώροι, όπου άνθρωποι κατοικούν σε σκηνές και κοντέινερ, επιτηρούνται, ελέγχονται, αστυνομεύονται, ζουν και μεγαλώνουν, αποτέλεσαν και αποτελούν σημείο αναφοράς της σύγχρονης ελληνικής και Ευρωπαϊκής πολιτικής. Στόχος του κειμένου αυτού είναι να παρουσιάσει την περίπτωση του πιο γνωστού από τα στρατόπεδα αυτά, εκείνο της Μόριας στην Μυτιλήνη. Το μέρος αυτό πριν την καταστροφή του από τους ίδιους του τους τρόφιμους, αποτέλεσε ένα μέρος όπου τέθηκε σε εφαρμογή η πολιτική διαχείρισης της μαζικής μετακίνησης πληθυσμών τόσο από το ελληνικό κράτος, όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σκοπός είναι λοιπόν να μελετηθούν οι επιλογές των επίσημων φορέων εξουσίας, και πώς αυτές διαμόρφωσαν την ζωή, τις τύχες και τις επιλογές των ανθρώπων που έζησαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, καθώς και όσων κλήθηκαν να εφαρμόσουν τις πολιτικές αυτές στο πεδίο. Η εργασία αυτή βασίζεται σε άρθρα από τον τύπο, νομικά κείμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ελληνική νομοθεσία, για τους πρόσφυγες, καθώς και συνεντεύξεις ανθρώπων που δούλεψαν στο στρατόπεδο της Μόριας και στην πόλη της Μυτιλήνης.This paper aims to provide a presentation of the different governing tools applied to the state policies regarding the migratory influxes, particularly those that were set in motion after the year 2015, namely within the context of the so-called “refugee crisis”. This paper is particularly focused on the phenomenon of the reception and identification centers. These new types of concentration camps, the enclosed spaces in which people are indefinitely living in tents and containers, whilst policed and monitored, have been a landmark regarding the contemporary European and Greek state policies. This research brings attention on the most infamous of these so called centers, the one in the village of Moria in Mytilene. Before its destruction by its inmates, the Moria camp was a prime example of these kinds of centers in which the European and Greek policies regarding the mass movement of people were put into effect. The aim is to bring to light the different decisions of policy makers and how they shaped the lives and choices of the people who lived and worked in this concentration camp and were responsible for setting these policies in motion on the field. This work utilises newspaper articles, laws of the European Union and the Greek state that concern the refugees, together with interviews of workers in the camp of Moria and the city of Mytilene.