Λευτέρης Βογιατζής: ο ηθοποιός (και ο σκηνοθέτης;) του κινηματογράφου

Abstract

Ο Λευτέρης, παρότι έπαιξε σε λίγες σχετικά ταινίες, λάτρευε τον κινηματογράφο. Ήταν πρώτα και πάνω απ’ όλα θεατής, που απολάμβανε μια ταινία με τον ενθουσιασμό και την περιέργεια ενός μικρού παιδιού. Έβλεπε και ήθελε να βλέπει τα πάντα. Το σινεμά ήταν για εκείνον μια μόνιμη και ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Οι μνήμες από τις ταινίες που είχε δει στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, τα φιλμς της δεκαετίας του ’60 και του ’70, ο ρώσικος κινηματογράφος, ο Ρενουάρ, ο Φελίνι, τα φιλμ-νουάρ, ο Βισκόντι και ο Ντράγερ, και βεβαίως ο Μπέργκμαν. Όλα μπορούσαν να του δώσουν ένα αρχικό ερέθισμα –το πρόσωπο ενός ηθοποιού, μια εικόνα, ένας φωτισμός– που κινητοποιούσε τη φαντασία του και το οποίο στη συνέχεια εγκατέλειπε ή το μετέτρεπε σε κάτι ολότελα καινούριο και τελείως διαφορετικό μέσα από την δική του, μοναδική και ιδιαίτερη, καλλιτεχνική ματιά.Lefteris, although he acted in relatively few films, adored cinema. He was first and above all a spectator, who enjoyed a film with the enthusiasm and curiosity of a small child. He watched and wanted to watch everything. Cinema was for him a permanent and inexhaustible source of inspiration. Memories from the films he had seen in his childhood and adolescent years, the films of the '60s and '70s, Russian cinema, Renoir, Fellini, film-noir, Visconti and Dreyer, and of course Bergman. Everything could give him an initial stimulus —an actor's face, an image, a lighting— that mobilized his imagination and which he would then abandon or transform into something completely new and totally different through his own unique and particular artistic gaze.