Ο ελληνικός αντικομμουνισμός στη δεκαετία του ’40 και η επινόηση του «σλαβοκομμουνισμού»

Abstract

Στην ανά χείρας διατριβή εξετάζεται η μετάλλαξη του αντικομμουνιστικού λόγου στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’40 και η ανάδυση της έννοιας της εθνικοφροσύνης. Η συναίρεση κομμουνισμού και σλαβισμού στην καινοφανή έννοια του «σλαβοκομμουνισμού», κεντρική στον επίσημο και δημόσιο λόγο της περιόδου, διαμόρφωσε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ελληνικού αντικομμουνισμού στο περιβάλλον του Ψυχρού Πολέμου. Μέσω μιας γενεαλογικής προσέγγισης, επιχειρείται να αναλυθεί το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που γέννησε αυτή τη λογοθετική κατασκευή, τα σημασιολογικά πεδία που δημιούργησε, καθώς επίσης και οι συναρθρώσεις του με άλλους λόγους, η εμπέδωσή της σε θεσμούς και πρακτικές και, τέλος, η επίδρασή της στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο.This dissertation examines the mutation of anti-Communist discourse in 1940s Greece and the emergence of the concept of “national-mindedness”. The merger of communism and Slavism in the new concept of “Slav-communism”, central to the official and public discourse of the period, shaped Greek Anti-Communism’s distinctive character within the Cold War environment. Through a genealogical approach, an attempt is made to analyze the socio-political context that gave birth to this discursive construction, as well as the semantic fields it created, its articulations with other discourses, its embedment in institutions and practices and, finally, its impact on the Greek civil war.