Εκπαίδευση στον χρόνο και στον τόπο

Abstract

Η συζήτηση για το σχολείο είναι μια συζήτηση ανοιχτή καθώς το σχολείο αποτελεί τον προνομιακό χώρο εκπαίδευσης στην αναβολή της τελικής κρίσης, εκπαίδευσης, δηλαδή, στην κριτική. Οι όποιες προτάσεις για το σχολείο ως περιεχόμενο και ως διαδικασία, για το «τι» και το «πώς» της εκπαίδευσης, απορρέουν –στον παρόντα χρόνο και τόπο– από διαδρομές συμφωνίας ή/και διαφωνίας με τις διατυπώσεις των πορισμάτων του εθνικού διαλόγου. Αν θεωρήσουμε τα πορίσματα αυτά ως μήτρα προτάσεων που δύνανται και να πραγματωθούν αλλά και να επαναδιαμορφώνονται ταυτοχρόνως –μάλιστα, με την πραγμάτωσή τους μέσω μιας ανοιχτής διαδικασίας συντονισμού–, τότε βρισκόμαστε στο επίκεντρο μιας μη μανιχαϊστικής προσέγγισης των εκπαιδευτικών σχεδιασμών. Κάθε εκπαιδευτικός σχεδιασμός σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο καλείται να συνδέσει την εκπαίδευση, ως χρόνο εκμάθησης, με την εκπαίδευση ως χρόνο αλληλεπίδρασης, σε μια κατεύθυνση σύνθεσης ερευνητικών και συμπεριληπτικών διαδικασιών στις σχολικές πρακτικές.The discussion about school is an open discussion as school constitutes the privileged space of education in the suspension of final judgment, education, that is, in critique. Any proposals regarding school as content and as process, regarding the "what" and "how" of education, stem –in the present time and place– from paths of agreement and/or disagreement with the formulations of the findings of the national dialogue. If we consider these findings as matrices of proposals that can both be realized and simultaneously reshaped –indeed, through their realization via an open coordination process–, then we find ourselves at the center of a non-Manichean approach to educational planning. Every educational planning at national and supranational level is called upon to connect education, as learning time, with education as interaction time, in a direction of synthesizing research and inclusive processes in school practices.