Η πολιτική οικονομία της Ελλάδας

Abstract

Η μελέτη αυτή επιχειρεί να αξιολογήσει την καθιερωμένη παγκοσμίως εικόνα της ελληνικής κρίσης με βάση στατιστικά στοιχεία προερχόμενα από αξιόπιστες πηγές καθώς και τις κυριότερες εμπειρικές μελέτες. Επιχειρεί, δηλαδή, να δείξει ότι αυτή η καθιερωμένη αφήγηση δεν περνάει τον πήχη μιας τέτοιας δοκιμασίας και να προτείνει ένα διαφορετικό περίγραμμα της ελληνικής πολιτικής οικονομίας. Η καθιερωμένη παγκοσμίως –ή «γερμανική»– αφήγηση για την Ελλάδα περιγράφει μια χώρα που είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την κρίση της: ο υπέρογκος δημόσιος τομέας προκάλεσε υπέρμετρη δημόσια δαπάνη, ενώ οι πολίτες αμείβονταν με υπερβολικά υψηλούς μισθούς που, όμως, δεν ήταν διατηρήσιμοι. Εν ολίγοις, κάτι σαν τον αισώπειο μύθο του έλληνα τζίτζικα και του γερμανού μέρμηγκα. Αν αυτή η αφήγηση ήταν ακριβής, τότε το φάρμακο του Σόιμπλε και της Τρόικας θα είχε αποδειχθεί επαρκές: περικοπή του μεγέθους του κράτους και των αμοιβών των πολιτών. Περί αυτού πρόκειται, είτε το πει κανείς λιτότητα, μισθολογική συγκράτηση ή εσωτερική υποτίμηση για να χρυσώσει τεχνοκρατικά το χάπι. Δυστυχώς, όμως, αυτή η αφήγηση δεν αντέχει τη δοκιμασία των εμπειρικών στοιχείων.This study attempts to evaluate the globally established image of the Greek crisis based on statistical data from reliable sources as well as the main empirical studies. It attempts, that is, to show that this established narrative does not pass the bar of such a test and to propose a different outline of Greek political economy. The globally established—or German—narrative about Greece describes a country that is exclusively responsible for its crisis: the oversized public sector caused excessive public spending, while citizens were paid excessively high wages that, however, were not sustainable. In short, something like Aesop's fable of the Greek cicada and the German ant. If this narrative were accurate, then the medicine of Schäuble and the Troika would have proven sufficient: cutting the size of the state and citizens' wages. This is what it is about, whether one calls it austerity, wage restraint or internal devaluation to technocratically gild the pill. Unfortunately, however, this narrative does not withstand the test of empirical evidence.