Η διαχρονική πορεία της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα από το 1974 μέχρι και σήμερα και η προστιθέμενη αξία της στην αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης

Abstract

Η δημόσια διοίκηση, ως φορέας διαμόρφωσης και υλοποίησης των δημόσιων πολιτικών, ασκεί αρμοδιότητες που έχουν άμεσο αντίκτυπο στο σύνολο της κοινωνίας. Υπό αυτή την έννοια και δεδομένης της δημοσιονομικής κρίσης των τελευταίων ετών, πρέπει να λειτουργεί, όχι μόνο με γνώμονα την προστασία του δημοσίου συμφέροντος, αλλά και με όρους αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας. Κυρίαρχος παράγοντας για τη βελτίωση της παραγωγικότητας των δημοσίων υπηρεσιών είναι το ανθρώπινο δυναμικό που τις στελεχώνει. Βασικό εργαλείο για την ορθολογική αξιοποίηση, αλλά και για την ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού είναι η αξιολόγηση. Όμως, στο ελληνικό Δημόσιο η αξιολόγηση αντιμετωπίζεται μάλλον σαν μια γραφειοκρατική διαδικασία, παρά ως ένα μεθοδολογικό εργαλείο ανάπτυξης και ενίσχυσης του ανθρώπινου δυναμικού. Η συγκριτική παρουσίαση του θεσμικού πλαισίου της Μεταπολίτευσης, που σχετίζεται με την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, καταδεικνύει τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Διαπιστώνεται, ότι ενώ διαχρονικά αναβαθμίζεται -αν και οριακά- ο θεσμός της αξιολόγησης, εντούτοις, η αξιολόγηση παραμένει αποκομμένη και αποσυνδεδεμένη από τα λοιπά δομικά συστατικά στοιχεία του συστήματος Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού. Δεν σχετίζεται ουσιαστικά με την αμοιβή, την επιλογή σε θέση ευθύνης, την εκπαίδευση, την προαγωγή, τη μετακίνηση κ.λπ., όπως συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα. Τα αποτελέσματα της αξιολόγησης δεν έχουν σχεδόν καμμία επίδραση στην υπηρεσιακή κατάσταση του δημοσίου υπαλλήλου. Συνεπώς, η αποσπασματική αντιμετώπιση της αξιολόγησης την καθιστά μια άνευ ουσίας τυπική διαδικασία.Public Administration, being responsible for the implementation of government policies, exercises authorities that have a direct impact on society as a whole. In this respect and in view of the financial crisis of recent years, it should function in accordance with the principles of effectiveness and efficiency but also having in mind the protection of the public interest. Staffing of Public Services plays a key role in improving productivity and quality of these Services and within this context the job evaluation of public administration’s officials constitutes a primary tool for the development and the best possible use of these officials. Yet, in the Greek Public Sector, job evaluation is seen more as a bureaucratic procedure, rather than as a methodological tool for promoting and developing human capital. A comparative study of the legal framework governing job evaluation of public administration’s officials, after restoring Democracy in 1974 (Metapolitefsi) until present, illustrates the reasons why this happens. What becomes obvious is that while job evaluation as a function shows a marginal upgrade over the years, it nonetheless, remains isolated and de-coupled from the remaining structural components of the human resources management system. Unlike what happens in the private sector, it is not directly related to remuneration, promotion in positions of responsibility, training e.t.c. The results of the job evaluation have no impact on the statutory position of public administration’s officials. Therefore, a partial and piecemeal approach to job evaluation renders it a meaningless formality.