Η άσκηση της ψυχιατροδικαστικής και η ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη στην Ελλάδα

Abstract

Η Δικαστική Ψυχιατρική ή Ψυχιατροδικαστική, υποδηλώνει την ειδικότητα που ασχολείται με ζητήματα ατόμων με ψυχικά προβλήματα, τα οποία εμπλέκονται στη δικαιοδοσία των αρχών του δικαίου. Στην Ελλάδα ορίζεται ως νομική προϋπόθεση η εξέταση της ψυχικής υγείας στη δίκη ενός υπόπτου που θεωρείται ψυχικά άρρωστος ή διαταραγμένος. Ο κύριος στόχος της ψυχιατροδικαστικής αξιολόγησης είναι να αξιολογηθεί η ψυχολογική κατάσταση ενός ατόμου που κατηγορείται για ένα έγκλημα. Η απάντηση εάν ο συγκεκριμένος δράστης είναι ικανός ή ανίκανος για καταλογισμό παραμένει κυριαρχικά στο δικαστήριο. Ο ψυχίατρος-πραγματογνώμονας εκφράζεται στο πλαίσιο της ποινικής δίκης ως βοηθός του δικαστή. Η κύρια αποστολή του έγκειται στη συνδρομή του δικαστηρίου για τη λήψη της απόφασης, εάν το συγκεκριμένο άτομο – ως ικανό για καταλογισμό – θα πρέπει να τιμωρηθεί ή όχι και ενδεχομένως σε περίπτωση επιβολής ποινικής κύρωσης, στο ποια θα πρέπει να είναι η προσήκουσα. Η εργασία ευελπιστεί να καταδείξει την αναγκαιότητα ανάπτυξης κοινής γλώσσας ανάμεσα στους λειτουργούς Ψυχικής Υγείας και στο Δικαστικό Σώμα, ώστε μέσα απ’ την ανάπτυξη κοινών κριτηρίων να βοηθήσουν στην ορθότερη αντιμετώπιση των ψυχικά διαταραγμένων παραβατών. Οι προκλήσεις για την Ψυχιατροδικαστική αφορούν τρία διαφορετικά αλλά αλληλοϋποστηριζόμενα πεδία. Την αναγνώριση του ρόλου της Ψυχιατροδικαστικής, την εκπαίδευση στην Ψυχιατροδικαστική και την παροχή υπηρεσιών ικανοποιητικής ποιότητας. Άμεσους στόχους πρέπει να αποτελούν η δημιουργία Ινστιτούτου Δικαστικής Ψυχιατρικής, οι κατάλληλες διατμηματικές μεταπτυχιακές σπουδές καθώς και η οργανωμένη έρευνα.