Πολιτική επικοινωνία στην εποχή των ψηφιακών και υβριδικών μέσων: θεωρητική ανάλυση των αρχιτεκτονικών πλατφορμών, των ψηφιακών στρατηγικών απόφασης και των σύγχρονων μορφών προσαρμογής

Abstract

Η παρούσα διατριβή εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο η ψηφιακή πολιτική επικοινωνία αναδιαμορφώνεται στο πλαίσιο των υβριδικών συστημάτων, μέσω της ανάλυσης της αλληλεπίδρασης μεταξύ των αρχιτεκτονικών των πλατφορμών, των ψηφιακών χαρακτηριστικών και των στρατηγικών προσαρμογής. Βασιζόμενη στη σχετική ακαδημαϊκή βιβλιογραφία για τα υβριδικά μέσα, την πολιτική επικοινωνία και τις ψηφιακές αρχιτεκτονικές, η έρευνα συνθέτει θεωρητικές προσεγγίσεις προκειμένου να αναλύσει πώς ανταποκρίνονται — και πώς θα έπρεπε να ανταποκρίνονται — οι πολιτικοί δρώντες σε περιβάλλοντα αλγοριθμικής διακυβέρνησης, πληθώρας μέσων και τεχνολογικών affordances. Μέσα από μια συστηματική θεωρητική ανασκόπηση (2013–2024), η διατριβή ταξινομεί ψηφιακές ευριστικές προσανατολισμένες στις πλατφόρμες και στη λογική της υβριδικότητας, και αξιολογεί τον τρόπο με τον οποίο αυτές επηρεάζουν τη στρατηγική πολιτική συμπεριφορά. Παράλληλα, εξετάζει τις δημοκρατικές και ηθικές διαστάσεις της αλγοριθμικής διακυβέρνησης και των μηνυμάτων που παράγονται με χρήση τεχνητής νοημοσύνης, με ιδιαίτερη έμφαση στο ελληνικό πολιτικό τοπίο. Ιδιαίτερο βάρος δίδεται στην αποσπασματική προσαρμογή της Ελλάδας στην ψηφιακή προεκλογική επικοινωνία, με έμφαση στις ελλείψεις σε προσωποποίηση, αξιοποίηση πλατφορμών και στρατηγική συνοχή. Τελικά, η μελέτη προτείνει ένα αναθεωρημένο θεωρητικό πλαίσιο κατανόησης της πολιτικής συμπεριφοράς υπό ψηφιακή διαμεσολάβηση, αναδεικνύοντας την ανάγκη για στρατηγικές προσαρμογής με τεχνολογική παιδεία στις πλατφόρμες, οι οποίες να ευθυγραμμίζονται με τις δημοκρατικές αρχές σε ένα ολοένα και πιο αυτοματοποιημένο επικοινωνιακό περιβάλλον.This thesis explores how digital political communication is reshaped in the context of hybrid media systems by examining the interplay between platform architectures, digital heuristics, and adaptive strategies. Drawing from academic literature on hybrid media systems, political communication, and digital architecture, the research synthesizes theoretical advances to analyze how political actors respond and should respond to algorithmic environments, media abundance, and technological affordances. Through a systematic theoretical review (2013–2024), the thesis categorizes platform-specific and hybridity-based digital heuristics, and assesses how these influence strategic political behavior. It also addresses the democratic and ethical implications of algorithmic governance and AI-driven messaging, particularly in the Greek political landscape. Special focus is placed on Greece’s partial adaptation to digital campaigning, highlighting constraints in personalization, platform use, and strategic consistency. Ultimately, the study proposes a refined framework for understanding digitally mediated political behavior, emphasizing the need for platform-literate, adaptive strategies that align with democratic principles in increasingly automated media environments.