Διώξεις εκπαιδευτικών κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου

Abstract

Στην παρούσα εργασία θα εξετασθεί το φαινόμενο των διώξεων εκπαιδευτικών, όπως αυτό διαμορφώνεται μέσα στο ευρύ πλέγμα πολιτικών, ιδεολογικών, κοινωνικών και οικονομικών μετασχηματισμών του Μεσοπολέμου. Η αποκρυπτογράφηση αυτής της πολυσύνθετης περιόδου, με σημείο αναφοράς τις εξελίξεις στο εκπαιδευτικό πεδίο, αποκαλύπτει τη διαδικασία υπέρβασης του παραδοσιακού αστικού διχασμού βενιζελικών-αντιβενιζελικών, η οποία εξελίσσεται παράλληλα με τη σταδιακή ανάδυση του αντικομμουνισμού, ως νέου συνεκτικού μύθου της αστικής τάξης, που οικοδομείται πάνω στο ιδεολογικό κενό το οποίο αφήνει πίσω του το οριστικό τέλος της Μεγάλης Ιδέας. Σε αυτό το πλαίσιο, η εκπαίδευση, ως ιδεολογικός μηχανισμός της κρατικής εξουσίας, καθίσταται πεδίο έντονων συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων, που θα εκφραστούν μέσα από ένα ευρύ φάσμα διώξεων κατά των εκπαιδευτικών.The purpose of this paper is to examine the persecutions against teachers, which were dictated by a broad grid of political, ideological, social and financial transformations in the Interwar period. Decoding this complex period of time by focusing on the developments in education as a point of reference, reveals the procedure of transcending the traditional urban split between pro-Venizelists and anti-Venizelists which evolves in parallel with the gradual rise of anti-communism as a new coherent legend among the bourgeois based on the ideological gap which caused the final abandonment of the “Great Idea”. In this context, education, as an ideological mechanism of a state power, becomes a field of tense conflicts and argues which will be expressed through a great number of persecutions against teachers.