Η λογοτεχνική εικονολογία: δοκίμιο ιστορικής και κριτικής ανασκόπησης

Abstract

Γνωρίζουμε ότι η λογοτεχνική εικονολογία ορίζεται ως η μελέτη των αναπαραστάσεων του ξένου στη λογοτεχνία, με δύο κύριους άξονες: τη «μελέτη των πρωτογενών εκείνων τεκμηρίων που είναι οι ταξιδιωτικές διηγήσεις» και κυρίως αυτή των «έργων μυθοπλασίας που είτε παρουσιάζουν ευθύς εξαρχής ξένους είτε αναφέρονται σε μια συνολική οπτική μιας ξένης χώρας, κατά το μάλλον ή ήττον στερεοτυπική». Η εικονολογία, έτσι όπως διαγράφεται μέσα από περισσότερο ή λιγότερο πρόσφατες έγκριτες μελέτες, γνώρισε μια αξιοσημείωτη και προοδευτική πορεία, την οποία έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε προοπτικά, επιχειρώντας αρχικά μια σύντομη γενεαλογία και συνάγοντας στη συνέχεια τη θεωρητική της συμβολή.We know that literary iconology is defined as the study of representations of the foreign in literature, with two main axes: the “study of those primary documents that are travelogues” and mainly that of “works of fiction that either present foreigners from the outset or refer to an overall perspective of a foreign country, more or less stereotypical”. Iconology, as outlined through more or less recent reputable studies, has experienced a remarkable and progressive course, which it is interesting to examine prospectively, initially attempting a brief genealogy and then deducing its theoretical contribution.