Library SitePandemos Repository
Pandemos Record
 

View record information

Department of Law  

Postgraduate Theses  

 
Τίτλος:Η διαμεσολάβηση ως νέα μορφή εξωδικαστικής επίλυσης διαφορών σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις
Τίτλος:Mediation as a new type of alternative dispute resolution in civil and commercial affairs
Κύρια Υπευθυνότητα:Λάμπρης, Ανδρέας Λ.
Επιβλέπων:Μπώλος, Άγγελος Π.
Θέματα:Επίλυση διαφορών (Δίκαιο)
Dispute resolution (Law)
Ημερομηνία Έκδοσης:2013
Εκδότης:Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:Είναι ευρέως γνωστό ότι η διαμεσολάβηση είναι μια αποτελεσματική μέθοδος για την επίλυση των διαφορών. Η διαμεσολάβηση είναι συνήθως ταχύτερη και φθηνότερη από ό,τι οι συνήθεις δικαστικές διαδικασίες. Αποφεύγει την αντιπαράθεση μεταξύ των μερών, η οποία που είναι σύμφυτη με τις δικαστικές διαδικασίες και επιτρέπει στα συμβαλλόμενα μέρη να διατηρούν τις επαγγελματικές ή τις προσωπικές σχέσεις τους πέραν της διαφοράς. Η διαμεσολάβηση επιτρέπει επίσης στα μέρη να βρουν δημιουργικές λύσεις σε όποια διαφωνία τους, την οποία δεν μπορούσαν να επιλύσουν στο δικαστήριο. Τέλος, η προσφυγή στη διαμεσολάβηση βοηθά να ελευθερωθεί ο χρόνος του δικαστηρίου και να μειωθεί το κόστος της δικαιοσύνης για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις . Ο ελληνικός νόμος για τη διαμεσολάβηση "3898/2010" αφορά σε αστικές και εμπορικές διαφορές, εκτός από τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, για τα οποία τα μέρη δεν έχουν εξουσία διαθέσεως βάσει του εφαρμοστέου δικαίου και αποσκοπεί στην προσαρμογή της εθνικής νομοθεσίας μας στην Οδηγία για τη διαμεσολάβηση της ΕΕ 52/2008/ΕΚ. Ο προαναφερόμενος ελληνικός νόμος ισχύει για κάθε διαμεσολάβηση σε αστικές και εμπορικές διαφορές, που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, ανεξάρτητα με το αν η διαφορά είναι διασυνοριακή ή όχι. Διαφορές ιδιωτικού δικαίου μπορούν να υποβληθούν σε διαμεσολάβηση υπό την προϋπόθεση ότι τα εμπλεκόμενα μέρη μπορούν να διαθέτουν ελεύθερα το αντικείμενο της διαφοράς και η διαφορά είναι δεκτική συμβιβασμού. Ο νόμος δεν καλύπτει, ιδίως, φορολογικές, τελωνειακές ή διοικητικές υποθέσεις ή την ευθύνη του κράτους για πράξεις και παραλείψεις κατά την άσκηση της κρατικής εξουσίας (acta iure imperii). Σύμφωνα με το Ελληνικό Δίκαιο "Η διαμεσολάβηση είναι μια δομημένη διαδικασία, κατά την οποία δύο ή περισσότερα μέρη προσπαθούν να επιλύσουν μια διαφορά σε εθελοντική βάση, με σκοπό την επίτευξη συμφωνίας με τη βοήθεια ενός διαμεσολαβητή". Ο διαμεσολαβητής μπορεί να είναι ένας τρίτος, από τον οποίο ζητείται να αναλάβει διαμεσολάβηση με αποτελεσματικό και αμερόληπτο τρόπο, ανεξάρτητα από τη διαδικασία με την οποία αυτός / αυτή διορίστηκε. Επιπλέον, ο ελληνικός νόμος για τη διαμεσολάβηση αναφέρει ότι πριν από τη διαδικασία της διαμεσολάβησης, τα μέρη δεσμεύονται γραπτώς σε ό,τι αφορά στην υποχρέωση να τηρήσουν την εμπιστευτικότητα της διαδικασίας. Οι δηλώσεις ή οι πληροφορίες, που αποκτώνται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας διαμεσολάβησης δεν μπορεί στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν στο δικαστήριο, η διαμεσολάβηση έτσι θα αποβεί άκαρπη. Ως εκ τούτου, οι διαμεσολαβητές, οι διάδικοι, οι δικηγόροι τους και κάθε άλλο πρόσωπο που συμμετέχει, δεν μπορούν να εξεταστούν ως μάρτυρες σε κάθε περίπτωση άσκησης ενδίκου βοηθήματος. Επιπλέον, δεν είναι υποχρεωμένοι να καταθέσουν στο δικαστήριο τι συνέβη κατά τη διάρκεια της διαδικασίας διαμεσολάβησης, εκτός από τις περιπτώσεις που αφορούν το κοινό. Η συμφωνία που προκύπτει από τη διαδικασία διαμεσολάβησης ονομάζεται «συμφωνία επίλυσης της διαφοράς» και πρέπει να καταγράφεται στο πρακτικό που συνέταξε η ειδικός διαμεσολαβητής. Το πρακτικό υποβάλλεται εν συνεχεία στο οικείο Πρωτοδικείο. Μετά, η συμφωνία διακανονισμού καθίσταται εκτελεστός τίτλος. Σύμφωνα με την Ελληνική Νομοθεσία, η παρουσία των νομικών εκπροσώπων, των οποίων η κύρια ευθύνη είναι να προστατεύουν τα δικαιώματα των μερών, είναι υποχρεωτική κατά τη διάρκεια της διαδικασίας διαμεσολάβησης . Αυτό έρχεται σε άμεση αντίθεση με την οδηγία της ΕΕ, η οποία δεν επιβάλλει την παρουσία των δικηγόρων στη διαδικασία. Στις εθνικές διαφορές, ο διαμεσολαβητής μπορεί να είναι μόνο δικηγόρος διαπιστευμένος από την Ελληνική Επιτροπή Διαπίστευσης. Αντίθετα, επί διασυνοριακών διαφορών, σύμφωνα με την οδηγία 52/2008/EΚ, δεν είναι υποχρεωτικό για το διαμεσολαβητή να είναι δικηγόρος. Κατά την εκτέλεση αυτού του ρόλου, ο διαμεσολαβητής μπορεί να υπόκειται σε κανονισμούς ή στο δικαστήριο με βάση κώδικες δεοντολογίας. Οι διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας επικεντρώθηκαν κυρίως στην εξασφάλιση υψηλού επιπέδου προστασίας των συμφερόντων των μερών στη διαμεσολάβηση χάρη σε πέντε κύριες κατευθύνσεις: Από την άποψη του ευρέος φάσματος της εμπιστευτικότητας, των προθεσμιών παραγραφής, της λήψης μέτρων για τη διασφάλιση της ποιότητας του διαμεσολαβητή και της επαγγελματικής επάρκειας, της ταχείας επίτευξης συμφωνιών και του λογικού κόστους.
Abstract:It is widely acknowledged that mediation is an effective method of resolving disputes. Mediation is usually faster and cheaper than ordinary court proceedings. It avoids the confrontation between parties that is inherent in judicial proceedings and allows the parties to maintain their professional or personal relationships beyond the dispute. Mediation also enables the parties to find creative solutions to their dispute which they could not obtain in court. Finally, recourse to mediation helps to free up of court time and to reduce the costs of justice for citizens and businesses. The Greek Law on Mediation “3898/2010” concerns civil and commercial disputes, except from rights and obligations which are not at the parties disposal under the relevant applicable law and it is intended to adapt our National Legislation to EU Mediation Directive 52/2008/EC. The above mentioned Greek Law applies to any mediation regarding civil and commercial disputes which take place in Greece regardless to whether a claim is a cross-border one or not. Disputes under private law can be submitted to mediation provided that the parties involved are entitled to freely dispose the object of the dispute and settle by any means of a compromise. Mediation Law shall not extend, in particular, to revenue, customs or administrative matters or to the liability of the state for acts and omissions in the exercise of State authority (acta iure imperii). According to the Greek Law “Mediation is a structured process, whereby two or more parties attempt to resolve a dispute on a voluntary basis, with a view to reaching an agreement on the settlement of with the assistance of a mediator”. A Mediator can be a third party who is asked to conduct a mediation in an effective and impartial way regardless of the procedure by which s/he was appointed. Furthermore, the Greek Law on Mediation states that prior to the mediation process, the parties undertake in writing the obligation to respect the confidentiality of the procedure. The statements made or the information acquired during mediation proceedings cannot subsequently be used in court should the mediation prove unsuccessful. Therefore the mediators, the parties, their attorneys and any other person involved, cannot be heard as witnesses in any subsequent court action. In addition, they are not obliged to testify in a court what occurred during the mediation process, except for cases of public concern. The agreement accruing out of a mediation process is called “agreement of settlement of the dispute” must be recorded in Minutes drafted by the assigned mediator. These Minutes in question shall then be submitted to the Member Court of First Instance. Following this action the settlement agreement becomes an enforceable title and is secured even in case of only one of the parties wishing it to become one. On the contrary, the EU Directory provides that, in order for the agreement to become an enforceable title, the consent of both parties is in order. According to the Greek Law, the presence of legal representatives whose main responsibility is to protect the rights of the two parties is mandatory during the mediation process. This comes in direct contract to the EU Directive, which does not enforce the presence of lawyers in the process. In national disputes the Mediator can only be a lawyer accredited by the Greek Accreditation Committee. On the contrary, incross-border disputes, according to directive 52/2008/EC, it is not obligatory for the Mediator to be a lawyer. While performing this role, the mediator may be subject to court regulations or various codes of ethics. Greek law provisions are mainly focused on ensuring high protection for parties’ interests in Mediation in five main directions: In terms of wide range of confidentiality, limitation and prescription periods, taking measures to ensure mediator’s quality and professional competence, rapid and unilaterally submitted enforcement of settlement agreements and reasonable cost.
Περιγραφή:Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Γενικό Τμήμα Δικαίου, ΠΜΣ "Δίκαιο και Ευρωπαϊκή Ενοποίηση", κατεύθυνση Ιδιωτικό Δίκαιο, 2013
Περιγραφή:Βιβλιογραφία: σ. 120-131
 
 
Archives to this Item
Archive Type
9PMS_DIK_EUR_ENO_LamprisAn application/pdf
 
FedoraCommons OAI Library - Information Services, Panteion University