Η υψηλή στρατηγική της Ελλάδος υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και μέχρι την Υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών (1910-1920)
Τίτλος:
Greek grand strategy, brought by Eleftherios Venizelos during Balkan Wars and until the Sign of the Serves Treaty (1910-1920)
Κύρια Υπευθυνότητα:
Σπάθη, Μαρία Ά.
Επιβλέπων:
Παπασωτηρίου, Χαράλαμπος
Θέματα:
Keywords:
Υψηλή Στρατηγική, Πολιτικός Αντικειμενικός Σκοπός, Εθνικό Συμφέρον, Αντίπαλος, Σύμμαχος, Α΄Βαλκανικός Πόλεμος, Β΄Βαλκανικός Πόλεμος, Εθνικός Διχασμός, Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος, Ελευθέριος Βενιζέλος, Βαλκάνια, Χερσαία Στρατηγική, Ναυτική Στατηγική, Θαλάσσιος Έλεγχος, Ναυτική Ισχύς, Εθνικισμός, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Σερβία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Κρητικό Ζήτημα, Μακεδονικό Ζήτημα, Κίνημα Νεοτούρκων Grand Strategy, Political Οbjectives, National Interest, Opponent, Ally, Balkan War I, Balkan war II, National Schism, World War I, Eleftherios Venizelos, Balkans, Land Strategy Naval Strategy , Command of the Sea, Naval Power, Nationalism , Ottoman Empire, Serbia, Bulgaria, Greece, Cretan Question, Macedonian Question, Young Turks Movement
Ημερομηνία Έκδοσης:
2015
Εκδότης:
Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Η παρούσα εργασία σκοπό έχει να εξετάσει την υψηλή στρατηγική της Ελλάδας που ασκήθηκε από τον ελευθέριο Βενιζέλο την περίοδο 1910-1920. Πρόκειται για μία περίοδο όπου έλαβαν χώρα σημαντικά γεγονότα τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στην ευρύτερη περιφέρεια των Βαλκανίων. Με αφετηρία την ανάληψη της Πρωθυπουργίας από τον ίδιο το φθινόπωρο του 1910, η προσπάθεια αυτή εστιάζει σε όλες της επιμέρους πτυχές της υψηλής στρατηγικής του πολέμου αναλύοντας την κατάσταση στην οποία ευρισκόταν η χώρα στην αρχή της εν λόγω δεκαετίας, τις μεταρρυθμίσεις που έλαβαν χώρα για την πολεμική της προπαρασκευή και τις προκλήσεις που ακολούθησαν κατά την διάρκεια του Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Το 1878 συγκαλείται το συνέδριο του Βερολίνου. Σκοπός του συνεδρίου ήταν να τροποποιηθούν οι όροι της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου η οποία συνομολογήθηκε μετά την λήξη του Ρωσοτουρκικού Πολέμου (1877-1878) σφραγίζοντας έτσι την τρίτη κρίση της Ανατολής. Οι αποφάσεις του συνεδρίου αυτού χαρτογράφησαν γεωγραφικά και πολιτικά την Βαλκανική περιφέρεια μέχρι το ξέσπασμα των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913) χωρίς όμως να ικανοποιούν τις προσδοκίες κανενός εκ των εμπλεκόμενων μερών. Τρείς αναθεωρητικές δυνάμεις αναδειχτήκαν στην Βαλκανική Χερσόνησο υπό το πρίσμα ενός αλυτρωτικού οράματος έναντι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το ξέσπασμα του Α΄Βαλκανικού θα οδηγήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην απώλεια των ευρωπαϊκών εδαφών για χάρη του Συμμαχικού Συνασπισμού. Πριν ωστόσο ολοκληρωθούν οι διπλωματικές διεργασίες για την υπογραφή της τελικής συνθήκης ειρήνης το συμμαχικό μέτωπο διασπάται λόγω του Βουλγαρικού αναθεωρητισμού. Ο Β΄Βαλκανικός Πόλεμος θα λήξει με την συνθήκη ειρήνης του Βουκουρεστίου και με αλλαγές στους όρους ισχύος μεταξύ των βαλκανικών δυνάμεων. Οι αλλαγές αυτές στους συσχετισμούς ισχύος θα έχουν ως αποτέλεσμα την αναστολή της σταθερότητας στην περιοχή μέχρι την υπογραφή της τελικής ειρήνης των Σεβρών το 1919.ψΗ Ελλάδα μέσα σε αυτή την δεκαετία κατάφερε να διπλασιάσει την εδαφική της επικράτεια και να βγει από την διεθνή απομόνωση. Συχνά αδυνατεί να φανταστεί κανείς ότι ένα τόσο ανίσχυρο Βασίλειο όπως ήταν η Ελλάδα μπορεί κάλλιστα να προβάλει με επιτυχία την στρατηγική του έναντι των αντιπάλων του. Αν και θα ήταν ίσως λάθος να πιστώνουμε εξ ολοκλήρου στον Ελευθέριο Βενιζέλο τα στρατηγικά επιτεύγματα της Ελλάδος την περίοδο εκείνη, καθώς χωρίς τις στρατιωτικές επιτυχίες στα πολεμικά μέτωπα οι εδαφικές διεκδικήσεις της Ελλάδος θα φείδονταν ερεισμάτων, μας επιτρέπεται όμως να αναγνωρίσουμε ότι με την διορατικότητα και την διεθνή του ακτινοβολίας του συνέβαλλε σημαντικά στην επιτυχία. Στο ερώτημα που κυριάρχησε και στις τρεις φάσεις της περιόδου που εξετάζεται σχετικά με την σχέση ανάμεσα στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία κατά την διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων πιθανότατα ισχύει αυτό που οι περισσότεροι στρατηγικοί αναλυτές υποστηρίζουν. Η Στρατιωτική Στρατηγική οφείλει να υποτάσσεται στον Πολιτικό Αντικειμενικό Σκοπό.
Abstract:
This paper aims to examine the grand strategy of Greece brought by Eleftherios Venizelos in the period 1910-1920. This is a time when important events took place both within the country and the wider region of the Balkans. Starting with the assumption of the premiership by him in the autumn of 1910, this effort focuses on all the different aspects of grand strategy of war by analyzing the situation which existed in the country at the beginning of this decade, reforms that took place in war preparation and challenges that followed during World War I and until the signing of the Treaty of Sevres. In 1878 convened the Berlin Conference. The purpose of the conference was to modify the terms of the Treaty of San Stefano, which was concluded after the end of the Russo-Turkish War (1877-1878) thus sealing the third crisis of the East. The decisions of this conference mapped geographically and politically the Balkan region until the outbreak of the Balkan Wars (1912-1913) without satisfying the expectations none of the parties involved. Three revisionist forces emerged in the Balkan Peninsula in the light of an irredentist vision against the Ottoman Empire. The outbreak of Balkan War I will result in a short time for the Ottoman Empire in the loss of the European territories for the sake of the Allied Coalition. Though before diplomatic processes are completed with the signing of the final peace treaty the Allied front decays because of Bulgarian revisionism. The Balkan War II would end with the Bucharest peace treaty and with changes in terms of power among the Balkan forces. These changes in the balance of power will result in the suspension stability in the region until the signing of the final peace of Sevres in 1919. The Greece within this decade has managed to double its territory and get out of international isolation. It’s difficult to imagine that such a helpless Kingdom as was Greece may well assert successfully its strategy against his opponents. Although it might be a mistake to credit entirely to Eleftherios Venizelos strategic achievements of Greece at that time, and without military successes in the war fronts the territorial claims of Greece will sparingly underpinnings, but allowed us to recognize that with the insight and international radiation significantly contributed to the success. The question that dominated in all three phases of the period under examination on the relationship between the political and military leadership during the war operations probably true what most strategists argue. Military strategy must be subordinate to political objectives.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, ΠΜΣ, κατεύθυνση Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές, 2015
