Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Στην ανά χείρας εργασία επιχειρείται μια γενεαλογική προσέγγιση της οργάνωσης και διαχείρισης του σώματος στον έντεχνο δυτικό παραστατικό χορό. Σε κάθε χωροχρόνο αντικατοπτρίζονται στο χορό και παράγονται μέσω του χορού διαφορετικοί τύποι σωμάτων ως επιθυμητοί και κανονικοποιητικοί. Όσα σώματα διαφέρουν από αυτά τα πρότυπα, παράγονται ως μη επιθυμητά και παραβατικά. Οι από το χορό παραγόμενοι τύποι σωμάτων, συνεισφέρουν στην ίδια τη σύλληψη του τι θα θεωρηθεί «άνθρωπος». Η συνεχής αλληλεπίδραση ανάμεσα στο χορό και την κοινωνική οργάνωση (π.χ. βιομηχανισμός), έχει συνέπειες στον τρόπο θεώρησης του (ενσώματου) ανθρώπινου υποκειμένου. Μέσω των παραβατικών σωμάτων, όμως, μπορεί να υπάρξει αποσταθεροποίηση της κανονικοποιητικής δράσης και αντίσταση.Τα αυλικά μπαλέτα και το χορόδραμα οδηγούν στο κλασικό μπαλέτο το οποίο δίνει έμφαση στην ακαδημαϊκή τεχνική. Κάθε νέο μοντέλο οργάνωσης και διαχείρισης του χορεύοντος σώματος που αναπτύσσεται έκτοτε, βιώνεται ως αντίσταση στην εξουσία που ασκούν στα χορεύοντα σώματα οι κλασικοί κανόνες. Αυτή η πορεία ολοκληρώνεται τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 με το μεταμοντέρνο χορό. Το ιστορικό πλαίσιο εμφάνισής του αποτελεί το πέρασμα στη μετανεωτερικότητα. Η εξουσία που ασκείται πάνω στο σώμα από κάθε προηγούμενο χορευτικό σύστημα οργάνωσης και διαχείρισης του σώματος - ακόμα και αν αυτό αποτελούσε έναν αντιορισμό της πραγματικότητας του κλασικού χορού και εκλαμβανόταν ως απελευθέρωση - αποτελεί κομβικό σημείο κριτικής. Με την εξάπλωση της σωματικής κουλτούρας από τη δεκαετία του 1980 και έπειτα, αποκτούν δημοτικότητα τρόποι οργάνωσης του χορεύοντος σώματος οι οποίοι ευνοούν την εξουσιαστική διαχείρισή του (π.χ. αθλητικός χορός ή ενσωμάτωση ακροβατικών στοιχείων σε χορευτικές παραστάσεις). Η μετανεωτερική εποχή είναι ακόμη σε εξέλιξη. Διαφορετικά μοντέλα οργάνωσης και διαχείρισης του χορεύοντοςσώματος συνυπάρχουν χρονικά και γεωγραφικά, παράγοντας και αντικατοπτρίζοντας διαφορετικές εννοιολογικές συλλήψεις των «ανθρώπων».Η πορεία του έντεχνου (δυτικού) παραστατικού χορού στην Ελλάδα παρουσιάζει συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες, καθώς δεν αναπτύχθηκε αντιστικτικά ως προς το μπαλέτο, αλλά βάση της εναρμόνισης με ένα πρόταγμα για ελληνική ταυτότητα. Τη δεκαετία του 1980, ο έντεχνος ελληνικός παραστατικός χορός θα βιώσει μία «άνοιξη», εν πολλοίς οφειλόμενη-στην κρατική πολιτιστική πολιτική το χορεύον σώμα θα πάψεινα τελεί στην υπηρεσία του έθνους. Η σταδιακή διόγκωση του φαινομένου του έντεχνου παραστατικού χορού και η πρόσδεσή του στο άρμα των διεθνών καλλιτεχνικών πρωτοποριών, θα ανοίξει νέα πεδία δράσης για το χορεύον σώμα.
Περιγραφή:
Μεταπτυχιακή Διπλωματική εργασία- Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού, ΠΜΣ "Πολιτιστική Πολιτική, Διοίκηση και Επικοινωνία", 2007
