Library SitePandemos Repository
Pandemos Record
 

Προβολή στοιχείων εγγραφής

Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας  

Μεταπτυχιακές εργασίες  

 
Τίτλος:Πηγές και έργα στρατιωτικής ιστορίας: η Ελλάδα από την Κρητική Επανάσταση έως και τους Βαλκανικούς Πολέμους (1866-1913)
Τίτλος:Primary sources and written works of military history: Greece from the Cretan Revolution to the Balkan Wars (1866-1913)
Κύρια Υπευθυνότητα:Τσιρτσίκου, Μαρίνα Σ.
Επιβλέπων:Λούβη, Ευαγγελία
Θέματα:
Keywords:Τακτικός πόλεμος, άτακτος πόλεμος, Κρητική επανάσταση 1866-1869, Μακεδονικός Αγώνας 1904-1908, Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897, Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913, Εκστρατεία/Μάχη, Χρονική Αφήγηση, Πολιτικο-στρατιωτική Ιστορία, Εφαρμοσμένη Στρατιωτική Ιστορία, Λαϊκή Στρατιωτική Ιστορία, Ακαδημαϊκή Στρατιωτική Ιστορία, Δομική Θεώρηση του Στρατού, Μικροϊστορία, Τοπική Ιστορία, Κοινωνική/Πολιτισμική Στρατιωτική Ιστορία
Regular army conflicts, partisan war, Cretan Revolt 1866-1869, the Macedonian Struggle 1904-1908, Greco-Turkish War of 1897, The Balkan Wars 1912-3, Campaign/Battle, Chronological Narrative, Politico-military History, Applied Military History, Popular Military History, Academic Military History, Structural overview of the Army, Microhistory, Local History, Socio/Cultural Military History
Ημερομηνία Έκδοσης:2019
Εκδότης:Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:Τα πολεμικά γεγονότα από το 1866 έως το 1913, στην παρούσα εργασία, αποτελούν τη βάση για την έρευνα της εξέλιξης της στρατιωτικής ιστορίας στην Ελλάδα. Στα βιβλία-παραδείγματα της ελληνικής στρατιωτικής ιστοριογραφίας, που εντάσσονται σε τέσσερις περιόδους (1866-1909, 1910-1932, 1933-1974, 1975-2018), αναλύονται οι εξής συνιστώσες: ο/η ιστορικός, είδη στρατιωτικής ιστορίας, οι πηγές, ο ιστορικός χρόνος, η γλώσσα και ο χώρος. Παρατηρώντας τα δεδομένα των συνιστωσών αυτών διαφαίνεται ότι η μορφή του πολέμου, άτακτου (Κρητική Επανάσταση 1866-1869, Μακεδονικός Αγώνας 1904-1908) ή τακτικού (Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897, Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913), καθορίζει την ποιότητα της εγκυρότητας της συγγραφόμενης στρατιωτικής ιστορίας, καθώς στην πρώτη μορφή πολέμου δεν υφίσταται θεσμικά οργανωμένος στρατός και, συνακόλουθα, δεν υφίστανται επίσημα πολεμικά αρχεία. Ειδικότερα, από τη μελέτη των πηγών προκύπτει ότι, στην πρώτη ιστοριογραφική περίοδο (1866-1909), η στρατιωτική ιστορία στην Ελλάδα δεν έχει έναν σαφή στόχο, με τη συγγραφή περιγραφών πολεμικής δράσης από στρατιωτικούς να υπερτερεί, κυρίως, ως απάντηση-απολογία σε καταγγελίες για πλημμελή πολεμική δράση και σε δευτερεύουσα θέση να έρχεται η συγγραφή από δημοσιογράφους προς ενημέρωση των πολιτών. Στη δεύτερη ιστοριογραφική περίοδο (1910-1932), αναδεικνύεται η εθνική και εκπαιδευτική χρησιμότητα της στρατιωτικής ιστορίας. Γράφεται, ως επί το πλείστον, από δημοσιογράφους και στρατιωτικούς και το κοινό στο οποίο απευθύνεται περιλαμβάνει τόσο τον μέσο αναγνώστη ως ιστορική μνήμη όσο και τους αξιωματικούς του στρατού ως εκπαιδευτικό παράδειγμα για μελέτη της επιχειρησιακής δράσης. Στην τρίτη ιστοριογραφική περίοδο (1933-1974), υπό την επίδραση της ακαδημαϊκής γραφής – έρευνα, παράθεση πηγών, βιβλιογραφία, υποσημειώσεις –, ενισχύεται η συστηματοποίηση και η επιστημοποίηση της στρατιωτικής ιστορίας, αφενός για την υποστήριξη της στρατιωτικής εκπαίδευσης, αφετέρου για να διαφωτίσουν την πολιτικοστρατιωτική διάσταση των συνθηκών που διαμορφώνουν τις πολιτικές εξελίξεις. Τέλος, η τέταρτη ιστοριογραφική περίοδος (1975-2018), διακρίνεται από την αύξηση των ακαδημαϊκών εκδόσεων της στρατιωτικής ιστορίας, την ανάπτυξη της συνεργασίας αξιωματικών του στρατού, στρατιωτικών ιστορικών και ακαδημαϊκών ιστορικών, την ενασχόληση με εξειδικευμένα δομικά θέματα του στρατού αλλά και την προσπάθεια να μελετηθεί η σχέση των πολεμικών επιχειρήσεων με την κοινωνία και οι συνέπειές τους σε αυτή. Ως εκ τούτου, η προσοχή των ιστορικών μετατοπίζεται από την έννοια του μεγάλου και παγκόσμιου αφηγήματος, τόσο στη στρατιωτική όσο και στη γενική ιστορία, προς την αναζήτηση του επιμέρους, του τοπικού και του πιο εξειδικευμένου που εξερευνά αλλά και υπογραμμίζει την ποικιλία της ανθρώπινης εμπειρίας.
Abstract:The military operations of the period between 1866 until 1913, in this dissertation, are the basis for the analysis of the military history’s evolution in Greece. In the books/paradigms of the greek military historiography, that fall into the framework of four historical periods (1866-1909, 1910-1932, 1933-1974, 1975-2018), the following components are examined; the historian, the categories of military history, the sources, the historical time, the language and space. Through the observations of these components’ data, it becomes apparent that the type of war, partisan (Cretan Revolt 1866-1869, the Macedonian Struggle 1904-1908) or regular army conflicts (Greco-Turkish War of 1897, The Balkan Wars 1912-3), defines the quality of the written military history’s veracity because in the first case we do not have an institutionalized army and as a result, there is no official military archival material. In particular, through the study of the sources, it transpires that in the first historiographical period (1866-1909), the military history in Greece lacks a clear objective, with the writing of battle descriptions by army personnel to be the dominant trend, mainly, as reply-apology to accusations for inadequate performance and in a secondary place we have journalists who wrote to inform the citizens. In the second historiographical period (1910-1932), the emphasis is given to the national an educational utility of history. It is written, mainly, by journalists and military officers and its target audience includes both of the average reader as a historical narration and the professional soldier as an educational paradigm for the study of operational action. In the third historiographical period (1933-1974), under in the influence of academic history – research , source citation, bibliography, footnotes – the systematization and the character of the written military history is re-inforced, in order to support on the one hand the military education and on the other hand to illuminate the politico-military side of the conditions that defined the political events. Finally, the fourth historiographical period (1975-2018), stands out for its growth pattern in academic publication output of military history, the development of collaborations between military historians – officers, citizens – and academic historians, the attention that is given to specialized structural issues of the army but also with the effort to study the link between the military operations with society and the consequence of it. As a result, the attention of the historians shifted away from the idea of the grand and universal narrative and the general history, in favor of the quest for the local and specialized that explores and underlines the diversity of the human experience.
Περιγραφή:Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, ΠΜΣ, κατεύθυνση Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία, 2019
Περιγραφή:Βιβλιογραφία: σ. 121-145
 
 
Αρχεία σε Αυτό το Τεκμήριο:
Αρχείο Τύπος
11PMS_TsirtsikouMa_1117M023.pdf application/pdf
 
FedoraCommons OAI Βιβλιοθήκη - Υπηρεσία Πληροφόρησης, Πάντειον Πανεπιστήμιο