Library SitePandemos Repository
Pandemos Record
 

Προβολή στοιχείων εγγραφής

Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας  

Μεταπτυχιακές εργασίες  

 
Τίτλος:Η πολιτική ως τέχνη βίου στον Αριστοτέλη: ανάλυση, ερμηνεία και αντιπαραβολή με την πολιτική ως επάγγελμα στον Weber
Τίτλος:Politics as an art of life in Aristotle: analysis, interpretation and comparison with politics as a profession in Weber
Κύρια Υπευθυνότητα:Ντεβερίκου, Χριστίνα Β.
Επιβλέπων:Ανανιάδης, Γρηγόρης
Θέματα:
Keywords:Αριστοτέλης, ευ ζην, ευδαιμονία, ηθικές αρετές, διανοητικές αρετές, φρόνηση, δικαιοσύνη, φιλία, πόλις, πολίτης, πολίτευμα, Πολιτεία , δημοκρατία, ηθικοπολιτικός βίος
Aristotle, well-being, happiness, moral virtues, intellectual virtues, practical wisdom, justice, friendship, city-state, citizen, regime, “Politeia”,” Democracy”, moral and political life
Ημερομηνία Έκδοσης:2022
Εκδότης:Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:Αντικείμενο της παρούσης εργασίας είναι η πολιτική ως νόημα και πράξη στον Αριστοτέλη και η εν τέλει ανάδειξή της ως μια τέχνη του βίου που αφορά όλους τους ελεύθερους ανθρώπους-πολίτες. Επιχείρησα να καταδείξω την ηθική αλλά και την τελεολογική διάσταση της αριστοτελικής πολιτικής φιλοσοφίας ως παραμέτρους ανάδειξης της τέχνης αυτής. Με την έννοια της τελεολογίας του «ευ ζην» ξεκινάω την εξέταση του εν λόγω θέματος, δεδομένου ότι στην αριστοτελική φιλοσοφία, ευδαίμων μπορεί να είναι μόνο ο ενάρετος άνθρωπος. Για τον φιλόσοφο όμως το πολιτικοκοινωνικό φαινόμενο, ως η έλλογα οργανωμένη κοινωνική συνύπαρξη, συνιστά ταυτότητα του ανθρώπινου είδους , και ο πολιτικός βίος, ο βίος της «πόλεως», κατευθύνεται στο δικό του «αύταρκες ευ ζην», στην ύψιστη έκφραση της συλλογικής ευδαιμονίας του. Κατ΄ επέκταση ευδαίμων είναι ο ενάρετος άνθρωπος-πολίτης και επομένως η πολιτεία που ευδαιμονεί στηρίζεται στην σύζευξη ηθικής και πολιτικής. Η τελεολογία του «ευ ζην» του πολίτη και της «πόλεως» εκφράζεται στα πολιτεύματα εκείνα που δίνουν την δυνατότητα να εξυπηρετηθεί καλύτερα η συνάρθρωση του ηθικού και ενάρετου πολίτη με τον ηθικό και ενάρετο άνθρωπο. Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από την συμμετοχή του στον πολιτικό βίο, τον βίο της «πόλεως», που σημαίνει συμμετοχή στις αξίες του «δίκαιου», του «αγαθού» και του «κοινού συμφέροντος». Προκρίνονται συνεπώς οι συλλογικές λύσεις διακυβέρνησης, με το πολίτευμα της «Πολιτείας» ως άριστο και της «Δημοκρατίας» ως το λιγότερο παρεκβατικό, δεδομένου ότι μέσα σε αυτά η εγγενής πολιτική φύση του ανθρώπου, η έκφραση της λογικής ψυχής του, μπορεί να πραγματωθεί με τον καλύτερο τρόπο. Οι συλλογικές λύσεις διακυβέρνησης αναδεικνύουν την συλλογική πείρα και σοφία, συνδέουν τους πολίτες μέσω της επικοινωνίας και της διαβούλευσης και συμβάλλουν στην άρση των κοινωνικών διακρίσεων, εισάγοντας μια λεπτή ισορροπία μεταξύ οικονομικής ανισότητας και πολιτικής ισότητας. Κυρίως όμως εξυπηρετούν το ζητούμενο της πολιτικής συμμετοχής στην διαβούλευση των νομοθετικών και πολιτικών σωμάτων της πόλης, εκπληρώνοντας έτσι την συνθήκη πολιτικής «εντελέχειας» του ανθρώπου, ως πραγμάτωση της ελευθερίας και της «φρόνησής» του, μέσω ενός βίου ηθικοπολιτικού. Έτσι ο φιλόσοφος αναδεικνύει τον πολίτη ως δομικό παράγοντα του πολιτικού συστήματος , ο βίος του οποίου νοηματοδοτείται και ταυτοποιείται με την άσκηση της πολιτικής, η οποία εντέλει προβάλλεται ως τέχνη και τελεολογικό όραμα της αυθεντικής του ύπαρξης. Στο τελευταίο κεφάλαιο της εργασίας επιχειρήθηκε μια αντιπαραβολή της Αριστοτελικής διάστασης της πολιτικής ως τέχνης που αφορά όλους τους ελεύθερους ανθρώπους-πολίτες, με την πολιτική σκέψη του κορυφαίου κοινωνιολόγου Max Weber, όπως αυτή προβάλλεται στο έργο του «Η πολιτική ως επάγγελμα», στις αρχές του 20ου αιώνα. Στην Βεμπεριανή ανάλυση η πολιτική, 2.500 χρόνια μετά τον Αριστοτέλη, παραμένει η καταλυτική δύναμη της κοινωνίας που μπορεί να δώσει απαντήσεις για το μέλλον της ηθικού και αξιολογικού χαρακτήρα, ωστόσο τώρα συνιστά μια τέχνη αποκλειστικά συνυφασμένη με τον «ηγέτη», τον «επαγγελματία πολιτικό», που με αριστοτελικούς όρους «φρόνησης» και μετρητικής τέχνης προσπαθεί να βρεi την χρυσή τομή ανάμεσα στα ηθικά παράδοξα και τα ηθικά επίδικα της πολιτικής πρακτικής, ισορροπώντας μεταξύ της «ηθικής της πεποίθησης» και της «ηθικής της ευθύνης».
Abstract:The subject of this paper is politics as meaning and action in Aristotle and its eventual emergence as an art of life that concerns all free people-citizens. I tried to demonstrate the moral and also the teleological dimension of the Aristotelian political philosophy as parameters for highlighting this art. With the concept of the teleology of "well-being" I begin the examination of the subject in question, given that in Aristotelian philosophy, only the virtuous man can be happy. For the philosopher, however, the political-social phenomenon, as the rationally organized social coexistence, constitutes the identity of the human species, and the political life, the life of the "city", is directed to its own "autonomous well-being”, to the highest expression of its collective happiness . By extension, the virtuous man-citizen is happy, and therefore the state that is happy is based on the coupling of ethics and politics. The teleology of the "well-being" of the citizen and the "city" is expressed in those regimes, that make it possible to better serve the co-articulation of the moral and virtuous citizen with the moral and virtuous man. This is achieved through his participation in political life, the life of the "city", which means participation in the values of "just", "good" and "common interest". Collective governance solutions are therefore preferred, with the political regime of the "Politeia" as the best and the "Democracy" as the least transgressive, given that within them the inherent political nature of man, the expression of his rational soul, can be realized with the better way. Collective governance solutions bring out collective experience and wisdom, connect citizens through communication and consultation, and contribute to the removal of social discrimination, introducing a delicate balance between economic inequality and political equality. But mainly they serve the purpose of political participation in the consultation of the legislative and political bodies of the city, thus fulfilling the condition of political "entellechia" of man, as the realization of his freedom and practical wisdom, through a moral and political life. Thus the philosopher highlights the citizen as a structural factor of the political system, whose life is given meaning and identified with the exercise of politics, which is ultimately projected as an art and a teleological vision of his authentic existence. In the last chapter of the paper, a comparison of the Aristotelian dimension of politics as an art that concerns all free people-citizens was attempted, with the political thought of the leading sociologist Max Weber, as presented in his work "Politics as a profession", at the beginning of 20th century. In the Weberian analysis, politics, 2,500 years after Aristotle, remains the catalytic force of society that can provide answers for the future of moral and evaluative character, however now it constitutes an art exclusively intertwined with the "leader", the "professional politician" , who, with the Aristotelian terms of "practical wisdom" and the “art of finding the mid”, tries to find the golden intersection between the moral paradoxes and the moral disputes of political practice, balancing between the "ethics of conviction" and the "ethics of responsibility".
Περιγραφή:Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, ΠΜΣ, κατεύθυνση Πολιτική Επιστήμη, 2022
Περιγραφή:Βιβλιογραφία: σ. 68-69
 
 
Αρχεία σε Αυτό το Τεκμήριο:
Αρχείο Τύπος
11PMS_NteverikouCh_1119M045.pdf application/pdf
 
FedoraCommons OAI Βιβλιοθήκη - Υπηρεσία Πληροφόρησης, Πάντειον Πανεπιστήμιο