Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Στόχος της διπλωματικής αυτής εργασίας είναι να μελετήσει τον μετασχηματισμό των δομών και των σχέσεων εργασίας που διαμορφώνονται στον τομέα του προσφυγικού, μέσα από την εθνογραφική μελέτη της εργασιακής εμπειρίας των υπαλλήλων της ελληνικής Υπηρεσίας Ασύλου και επιλεγμένων ΜΚΟ που συνεργάζονται με αυτήν. Το βασικό ερώτημα που θέτει η εργασία είναι πώς βιώνεται αυτός ο μετασχηματισμός από τους ίδιους τους εργαζομένους, πώς διαπλέκεται η έννοια του ανθρωπισμού με εκείνη της εργασίας και τι είδους σχέσεις και ιεραρχίες δομεί στο πεδίο της εργασίας. Οι συνιστώσες αυτού του μετασχηματισμού εξετάζονται σε συνάρθρωση με την εμπειρία της ανεργίας και το νόημα που προσδίδεται από τους υπαλλήλους στην εργασία που παρέχουν. Η ρητορική του επείγοντος, είτε με τη μορφή του περιορισμού οικονομικών και ανθρώπινων πόρων στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης, είτε με τη μορφή της άμεσης ανάγκης ανταπόκρισης σε ανθρωπιστικού και διοικητικού τύπου ανάγκες και μέριμνες προς τους πρόσφυγες ιδιαίτερα μετά το καλοκαίρι του 2015, επηρεάζουν καίρια τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται οι πολιτικές σε σχέση με το προσφυγικό ζήτημα. Ταυτόχρονα όμως, στο βαθμό που το επείγον αναδιατάσσει συνεχώς τις ανάγκες και τις προτεραιότητες εντός του εργασιακού πεδίου, δείχνει να λειτουργεί καθοριστικά και στον τρόπο με τον οποίο οι εργαζόμενοι βιώνουν την εργασία τους. Η συνθήκη της επισφάλειας αποτελεί τη γραμμή που διατρέχει οριζόντια την εργασιακή εμπειρία, τόσο ως συνεχής ανατροπή των εξωτερικών δεδομένων, όσο και ως εργασιακό βίωμα. Επιπλέον, το στοιχείο της διεθνικότητας διακρίνεται τόσο στο επίπεδο της διαμόρφωσης των ευρύτερων οικονομικών και δημοσιονομικών πολιτικών που διέπουν τη λειτουργία της δημόσιας υπηρεσίας, όσο και σε εκείνο των ειδικότερων στρατηγικών και σχεδιασμών που υλοποιούνται σε σχέση με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές ασύλου. Η συνθήκη που διαμορφώθηκε –και συνεχίζει να εξελίσσεται- ως «προσφυγική κρίση» δεν αποτελεί, με την έννοια αυτή αποκλειστικά και μόνο πεδίο βιοπολιτικής διαχείρισης των προσφυγικών και μεταναστευτικών πληθυσμών. Στην παρούσα εργασία υποστηρίζεται ότι οι πολλαπλές διασυνδέσεις της με το τοπικό, το εθνικό και το παγκόσμιο αξίζει να μελετηθούν και ως βάση μεταβολών και συγκρουόμενων δομών εξουσίας που επανακαθορίζουν όχι μόνο το πεδίο της εργασίας, αλλά κι εκείνο του κράτους και των λειτουργιών του
Abstract:
The objective of this study is to examine the transformation of labor structures and relations, in the context of the “refugee crisis”, focusing on the work experience of the employees of the Asylum Service and selected NGOs. This transformation is examined in conjunction with the experience of unemployment, the concept of humanitarianism and the meaning attributed by the employees to their work. The rhetoric of emergency, fueled by the lack of economic and human resources as well as the need to address humanitarian and administrative needs vis-a-vis the refugee flow especially after 2015, has proven to be critical for policymaking during the “refugee crisis”. At the same time, however, it has also rearranged the priorities, the needs and the experience of labor. The conditions of precariousness and transnationality appear to lead to specific strategies and policies with regard to asylum while at the same time they determine the function of the public service. In this sense, the “refugee crisis” is not only a field of biopolitical management of refugees and migrants; instead, this thesis supports that its multiple connections with local, national and global actors should also be studied as the basis of conflicting power structures that redefine the notion and the functions of the state.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, ΠΜΣ "Κοινωνική και Πολιτισμική Ανθρωπολογία", 2018