Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Η παρούσα εργασία περιγράφει της ελληνοτουρκικές σχέσεις από την πλευρά τηςαποτρεπτικής ελληνικής στρατηγικής την τριαντακονταετία από το 1974 έως το 2004. Οι σχέσεις των δυο χωρών δοκιμάζονται συνεχώς με νέες προκλήσεις όπου με βάση αυτών των προκλήσεων και των συνεχών μεταβολών στην ισορροπία δυνάμεων, διαμορφώνουν την εξωτερική τους πολιτική. Η Ελλάδα κατά την πρώτη δεκαετία επιδίωξε να ανεξαρτητοποιηθεί από την δυτική συμμαχία και να στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις αυξάνοντας της αμυντικές ικανότητες με τον καιρό αποτρέποντας κατά αυτόν τον τρόπο την εχθρική πρόθεση της αντίπαλης πλευράς. Παράλληλα, εστίασε την προσοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και επιχείρησε στα πλαίσια αυτής να μεταβάλει τις ελληνοτουρκικές διάφορες σε ευρωτουρκικές αλλά ταυτόχρονα δεν κατόρθωσε να προστατέψει επαρκώς τον Ελληνισμό της Κύπρου. Ένα στρατηγικό δόγμα θα πρέπει να προσδιορίζει τις απειλές, να βάζει τις προτεραιότητες και να ορίζει αντίμετρα . Τα μικρά κράτη λόγω περιορισμένων πόρων αναγκάζονται να αναλάβουν δύσκολες αποφάσεις για να το καταφέρουν. Έτσι, προκύπτει το συμπέρασμα ότι η ελληνική πλευρά δεν εκμεταλλεύτηκε σωστά τις ευκαιρίες που τις παρουσιάστηκαν, δεν διέγνωσε έγκαιρα την τουρκική στρατηγική και εναπόθεσε τις ελπίδες της σε εξωπολιτικούς παράγοντες, γεγονός που αποδείχθηκε και στις μεγάλες κρίσεις με αποτέλεσμα να χάσει την αξιοπιστία της η στρατηγική που ακολουθούσε. Η στρατηγική της Ελλάδας θα πρέπει να διαμορφωθεί εκ νέου αναγνωρίζοντας τους περιορισμούς του κράτους, να ζυγίσει σωστά τις αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων, να ενισχύσει την αξιοπιστία της αποτρεπτικής στρατηγικής, να δημιουργήσει ένα διακρατικό μηχανισμό διευκόλυνσης χειρισμού των κρίσεων και ταυτόχρονα να κατανείμει από την αρχή τις ένοπλες δυνάμεις της.
Abstract:
The present paper describes the Greek-Turkish relations in terms of the deterrent Greek strategy in the thirty years from 1974 to 2004. The relations of the two countries are constantly being tested with new challenges whereby these challenges and the constant changes in the balance of power, shape their foreign policy. In the first decade, Greece sought to become independent from the Western alliance and build on its own forces by increasing its defensive capabilities over time, thereby preventing the adversary's intentional intent. At the same time, Greece focused its attention on the European Union and attempted to transform the Greek-Turkish variants into a Euro-Turkish one, but at the same time failed to adequately protect the Hellenism of Cyprus. A strategic doctrine should identify threats, prioritize and set countermeasures. Small states, due to limited resources, have to make difficult decisions to do so. Thus, it is concluded that the Greek side did not take advantage of the opportunities presented to them, did not timely diagnose the Turkish strategy and placed its hopes on external factors, which proved to be in crisis as a result of the loss of credibility of the strategy. Last but not least, Greece's strategy must be redefined the constraints of the state, properly weighing the changes in the balance of power, reinforcing the credibility of the deterrent strategy, creating a mechanism that is helpful to avoid crisis and at the same time distributing from the beginning its armed forces.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, ΠΜΣ Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές, 2019
