Οθωμανική διπλωματία-τουρκική διπλωματία. Συνέχεια και αλλαγή
Τίτλος:
Ottoman diplomacy-turkish diplomacy. Continue and change
Κύρια Υπευθυνότητα:
Μακρίδης, Ιωάννης Ε.
Επιβλέπων:
Συρίγος, Άγγελος
Θέματα:
Keywords:
Οθωμανική Αυτοκρατορία, Τουρκική Δημοκρατία, διπλωματία, διεθνείς σχέσεις, εξωτερική πολιτική Ottoman Empire, Turkish Republic, diplomacy, foreign policy, international affairs
Ημερομηνία Έκδοσης:
2019
Εκδότης:
Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Το παρόν πόνημα πραγματεύεται την οθωμανική και τουρκική διπλωματία, η οποία εξετάζεται υπό το πρίσμα της συνέχειας και της αλλαγής. Επιχειρείται η παρουσίαση συνοπτικά των οροσήμων που καθόρισαν την εξωτερική πολιτική και τη διπλωματία διαχρονικά. Μέσω μιας σύντομης συγκριτικής θεώρησης επισημαίνονται οι αλλαγές στην εξωτερική πολιτική και διπλωματία της γείτονας χώρας. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχει μία ιστορία πολλών αιώνων η οποία εκτεινόταν στον ασιατικό, τον ευρωπαϊκό και τον αφρικανικό χώρο, ενώ η δύναμή της κυριαρχούσε στη Μεσόγειο. Το οθωμανικό κράτος ήταν θεοκρατικό και ανώτατος αρχηγός ήταν ο σουλτάνος, ενώ η κεντρική διοίκηση περιλάμβανε πολλά άλλα αξιώματα ιεραρχικά οργανωμένα. Αρχικά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία χρέη υπουργού εξωτερικών εκτελούσε ο Μεγάλος Βεζίρης συνεπικουρούμενος από το γραφείο του «Επικεφαλής των Γραμματέων» ο οποίος ήταν υπεύθυνος και για μία σειρά άλλων λειτουργιών. Το γραφείο στελέχωναν μορφωμένοι και έμπειροι αξιωματούχοι–στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και οι δραγουμάνοι-τόσο μουσουλμάνοι όσο και χριστιανοί, κυρίως Φαναριώτες. Οι δυσμενείς εξελίξεις για την αυτοκρατορία προκάλεσαν την αναγκαιότητα λειτουργίας μίας εντονότερης και πιο οργανωμένης διπλωματικής δραστηριότητας με αποτέλεσμα κατά τον 19ο αιώνα, να συσταθεί Υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο έλαβε την τελική οργανική του μορφή κατά τα δυτικά πρότυπα στις αρχές του 20ού αιώνα, οπότε και η Οθωμανική Αυτοκρατορία διήλθε μία μεγάλη πολιτική και κοινωνική κρίση εξαιτίας του κινήματος των Νεότουρκων, οι οποίοι αμφισβήτησαν την ισχύ και την παντοδυναμία του σουλτάνου. Οι διάφορες διεθνείς αλλά και εσωτερικές εξελίξεις που ακολούθησαν οδήγησαν στη διάλυση της αυτοκρατορίας και την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, ενός κράτους συνταγματικού, επηρεασμένου από τις πρακτικές της Δύσης, με εθνικό χαρακτήρα. Η διπλωματική δραστηριότητα πλέον στην τουρκική δημοκρατία εξέφραζε τις εθνικές και όχι τόσο τις επεκτατικές επιδιώξεις που είχε άλλοτε η αυτοκρατορία, ενώ πλέον τις διπλωματικές αρμοδιότητες αναλάμβανε το Υπουργείο Εξωτερικών. Μπορούμε, λοιπόν, με βεβαιότητα, να μιλάμε για αλλαγή πρακτικών, στάσεων και θεσμών ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Τουρκική Δημοκρατία, ωστόσο, παρά τις αλλαγές, διακρίνονται ανάμεσά τους και στοιχεία συνέχειας, μίας φυσικής εξέλιξης που ήρθε με το πέρασμα των χρόνων και τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές σε όλο τον κόσμο.
Abstract:
The present Master Thesis examines the Ottoman and Turkish diplomacy in an effort to define if it is transformed through time or continues to be the same. The most important milestones of diplomacy and foreign policy are presented, and an evaluation is performed highlighting if and how they have been transformed through time. Ottoman Empire has dominated in Asia, Africa and Europe for many years. The ottoman state was based on the principal that Sultan was the sovereign under God, while the government was based on public officers. The first public officers responsible for the foreign policy was the Great Viziers with the assistance of the “Chief of the Scribes”, whom office was manned educated and experienced public officers, including dragomans (Muslims and Christians, mainly Phanariotes). The unfavorable conditions for the empire have caused the need for a more intensive and better organized diplomatic force, resulting in the 19th century the establishment of a Foreign Ministry, which took its final based on the European standards in the early 20th century, when Ottoman Empire came through a major political and social crisis due to the movement of the Young Turks, who questioned the power and omnipotence of the sultan. The various national and international developments that followed that movement, led to the dissolution of the empire and the establishment of the Republic of Turkey, a constitutional state, influenced by the practices of the West, with a national character. The new diplomatic activity in Turkish democracy expressed the national rather than the previous expansive aspirations of the empire, while diplomacy was now assigned to the Foreign Ministry. It could be mentioned therefore, that between the Ottoman Empire and the Turkish Republic transformations have been occurred. However, despite these transformations, there are some elements of continuity, as a natural evolution that has come through the years and social and political changes world widely as well.
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, ΠΜΣ, κατεύθυνση Στρατηγικές Σπουδές Ασφάλειας, 2019